Dana Fuchs - Bliss Avenue

De Amerikaanse zangeres Dana Fuchs werd na de release van haar debuut Lonely For A Lifetime, inmiddels al weer tien jaar geleden, zo vaak vergeleken met Janis Joplin, dat ze zelf ook bijna ging geloven dat ze de reïncarnatie van deze legendarische zangeres was (Fuchs werd zes jaar na het overlijden van Janis Joplin geboren dus het is in theorie mogelijk). Lange tijd richtte Fuchs zich niet op het maken van nieuwe platen, maar speelde ze de hoofdrol in een aantal musicals, waaronder een musical over het leven van, je raadt het al, Janis Joplin. Met het twee jaar geleden verschenen Love To Beg keerde Dana Fuchs na een afwezigheid van acht jaar terug, maar buiten Nederland werd de plaat eigenlijk nauwelijks opgemerkt. Helemaal onlogisch was dat overigens niet, want in plaats van Love To Beg kon je ook Pearl van Janis Joplin opzetten en als ik tussen deze twee platen moet kiezen weet ik het ook wel, waardoor ik Pearl nog steeds met enige regelmaat beluister en me van Love To Beg eerlijk gezegd maar heel weinig kan herinneren. Met Bliss Avenue zet Dana Fuchs een volgende stap in haar carrière en dit keer geef ik, de vooral in Nederland populaire, Amerikaanse zangeres wel een goede kans. Net als op haar vorige platen is ook Bliss Avenue in vocaal opzicht weer een buitengewoon indrukwekkende plaat, maar op haar nieuwe plaat weet Dana Fuchs ook in muzikaal opzicht meer te overtuigen. Bliss Avenue is veel meer dan de rauwe bluesy rock ’n roll van haar vorige platen, waardoor de vergelijking met Janis Joplin in lang niet alle tracks meer relevant is. Bliss Avenue begeeft zich ook op het terrein van soul, gospel, pop en zelfs country en dat zijn terreinen waarop Dana Fuchs uitstekend uit de voeten kan. Bliss Avenue is niet alleen qua zang en repertoire een veelzijdige plaat, maar klinkt ook fantastisch. Met name het gitaarwerk op de plaat is om je vingers bij af te likken en klinkt fantastisch in gevecht met de rauwe strot van Dana Fuchs, met een fraaie bijrol voor het ouderwets klinkende orgeltje. Net als bijvoorbeeld Beth Hart heeft Dana Fuchs geen makkelijk leven achter de rug en dat uit zich in een even doorleefde als emotievolle strot. In tegenstelling tot Beth Hart wist Dana Fuchs tot dusver niet te overtuigen met eigen songs die zich weten te onderscheiden van die van andere zangeressen in het genre, maar met Bliss Avenue lukt dit opeens wel. Op basis van haar stem verdient Dana Fuchs inmiddels al een jaar of tien heel veel respect, maar met Bliss Avenue dwingt ze het ook op andere terreinen af. Laten we eerlijk zijn. Dana Fuchs was altijd al veel te goed voor musicals, zelfs als die over het leven van legendes als Janis Joplin gaan. Bliss Avenue is de eerste plaat van haar hand die veel te goed is om te laten liggen. Doe dat dan ook niet, want daar krijg je echt een keer spijt van. Erwin Zijleman