Dum Dum Girls - Too True

De Dum Dum Girls heb ik sinds het debuut I Will Be uit 2010 hoog zitten. De band rond Kirstin Gundred, inmiddels beter bekend als Dee Dee, grossierde op dit debuut in onweerstaanbare popliedjes. Het waren popliedjes die zich lieten inspireren door de meidengroepen van Phil Spector uit de jaren 60, door de punkie pop van Blondie uit de jaren 70 en de pop van The Go-Go’s uit de jaren 80; dit alles overgoten met een laagje gruis van The Jesus and Mary Chain. I Will Be vind ik nog steeds een van de beste platen in het genre en wat mij betreft had Dee Dee, die inmiddels in haar uppie de Dum Dum Girls runt, dus best I Will Be deel 2 en I Will Be deel 3 mogen maken. Van I Will Be deel 2 kwam het twee jaar geleden niet. Only In Dreams, dat volgde op het overlijden van Dee Dee’s moeder, was donkerder dan het zo aangename debuut en betoverde niet zo makkelijk als dit debuut. Ook het onlangs verschenen Too True doet dit niet, maar dat betekent natuurlijk nog niet noodzakelijkerwijs dat de derde van de Dum Dum Girls een slechte plaat is. Ook Too True werd weer geproduceerd door Richard Gottehrer (die in het verleden zowel met Blondie als met The Go-Go’s werkte) en Sune Rose Wagner (bekend als helft van The Raveonettes) en dat is een combinatie die nog steeds werkt. Dee Dee komt dit keer op de proppen met wat minder donkere muziek, maar zo zonnig als op het debuut is het nog lang niet. Too True graaft wat minder uitbundig in de geschiedenis van de popmuziek en kiest voor een modern klinkend geluid, waarin invloeden uit de post-punk en de new wave de plek hebben ingenomen van de invloeden die in het verleden zo belangrijk waren. De 60s en 70s zijn vrijwel volledig vergeten, de 80s domineren, terwijl de 90s grotendeels zijn overgeslagen (slechts heel af en toe wordt een gitaarmuur opgebouwd) om direct naar het heden te kunnen springen. Ik weet nog goed dat ik na één keer horen verslaafd was aan de briljante popliedjes op I Will Be, maar die verslaving blijft vooralsnog uit bij Too True. Dum Dum Girls grossiert niet langer in popliedjes die je na één keer horen nooit meer vergeet, maar maakt nu popliedjes die je een paar keer moet horen voor ze ook maar enigszins blijven hangen. In eerste instantie overheerste daarom de teleurstelling, maar Too True is zeker geen slechte plaat. Na een paar keer horen heeft Dee Dee je toch weer te pakken, al blijven de songs dan nog altijd niet hangen. Of dat nog gaat gebeuren durf ik niet te voorspellen, maar inmiddels ben ik zeker onder de indruk van de bijzondere songs op Too True. Het zijn niet langer honingzoete koekjes die bijna smeken om opgegeten te worden, maar Too True smaakt ook wanneer je de ingrediënten nog niet goed thuis kunt brengen naar meer. Mijn definitieve oordeel kan ik waarschijnlijk pas over een maand of wat geven, maar dat dit een plaat is die boven het maaiveld uitsteekt is voor mij inmiddels zeker. Erwin Zijleman