Mark Lotterman - Year Without Summer

De Rotterdamse singer-songwriter Mark Lotterman kan inmiddels al een jaar of 7 rekenen op bijzonder positieve recensies, maar om onduidelijke redenen is het onlangs verschenen Year Without Summer pas mijn eerste kennismaking met zijn werk. Year Without Summer is de vierde plaat van Mark Lotterman en het is een hele overtuigende plaat geworden. Mark Lotterman is zeker geen 13 in een dozijn singer-songwriter. Ondanks het feit dat het in zijn songs draait om akoestische gitaar en zang, klinkt de Rotterdammer totaal anders dan de meeste van zijn soortgenoten. Lotterman is in het verleden vergeleken met Tom Waits, Nick Cave en Johnny Cash (alle drie ook geen 13 in een dozijn singer-songwriters) en met name de laatste twee namen kwamen ook bij mij op tijdens de beluistering van Year Without Summer. Nu we toch met grote namen aan het strooien zijn, wil ik een jonge Leonard Cohen nog wel toevoegen. Mark Lotterman klinkt op zijn nieuwe plaat veelvuldig als Nick Cave zonder zijn Bad Seeds. Dat klinkt op voorhand misschien wat saai, maar op één of andere manier slaagt Mark Lotterman er in om de intensiteit en dynamiek van de muziek van Nick Cave en zijn band te benaderen met een meer ingetogen geluid. Zeker qua dynamiek en inkleuring komt de muziek van Mark Lotterman vaak in de buurt van die van Nick Cave, al doet zijn stem juist weer meer denken aan die van Johnny Cash in zijn wat jongere jaren, terwijl zijn donkere songs wel iets hebben van Leonard Cohen in de jaren 70. Het zijn drie vergelijkingen waarvan een singer-songwriter alleen maar kan dromen, maar hiermee moet het vergelijken ook maar ophouden. Mark Lotterman verrast op Year Without Summer met een opvallend eigen geluid dat een aantal mooie invloeden naar de Nederlandse stad of polder haalt. Year Without Summer is een persoonlijke plaat vol mooie verhalen.  Het zijn verhalen met een onmiskenbaar Nederlands karakter, maar zonder spruitjeslucht. Ook de tongval van Lotterman maakt geen geheim van zijn Nederlandse afkomst, maar waar ik dit meestal storend vind, stoort het me dit keer niet. Zeker nu het aanbod zo groot is als op het moment zijn er niet heel veel platen die de aandacht op blijven eisen, maar Year Without Summer slaagt hier vrij eenvoudig in. Mark Lotterman’s vorige plaat (Funny uit 2012) schijnt bij vlagen toegankelijker en meer up-tempo te zijn geweest, maar voor deze momenten is op Year Without Summer geen plaats. Lotterman heeft een donkere en beklemmende plaat gemaakt die goed past bij de sombere seizoenen waarin we ons momenteel bevinden en dat is een verstandige keuze. De sfeer van deze seizoenen past immers uitstekend bij de man’s donkere stem en de sobere instrumentatie die af en toe ruimte biedt aan stemmige accenten. Mark Lotterman sorteert met beperkte middelen een maximaal effect en dat is knap. Year Without Summer is zoals gezegd mijn eerste kennismaking met de muziek van Mark Lotterman, maar het is een kennismaking die naar veel en veel meer smaakt. 2014 is nog steeds pril, maar het aantal prachtplaten van eigen bodem is al groot. Year Without Summer van Mark Lotterman hoort hier zeker bij. Erwin Zijleman