Lone Justice - This Is Lone Justice: The Vaught Tapes, 1983

Vandaag als intermezzo aandacht voor Lone Justice en de zangeres van deze (bijna) legendarische band, Maria McKee. Lone Justice werd in 1985 met heel veel bombarie gelanceerd door het Geffen label van David Geffen; een label dat op dat moment grossierde in kassuccessen  (het waren jaren waarin met platen van nieuwe bands nog bakken met geld konden worden verdiend). De verwachtingen waren hooggespannen en de voortekenen waren goed. Lone Justice vermengde op haar debuut invloeden uit de countryrock met de muziek van de op dat moment populaire alternatieve Amerikaanse gitaarbands en had in Maria McKee niet alleen een fraai boegbeeld, maar ook een fantastische zangeres. Lone Justice kon met haar muziek zomaar aan de wieg van een nieuw genre staan (laten we dit genre voor het gemak maar even alt-country noemen) en leek in de zomer van 1985 (de zomer van Live Aid) klaar voor een imposante zegetocht. Het liep allemaal anders. Geffen koos voor het debuut van Lone Justice de verkeerde producers en de verkeerde promotiecampagne. Het titelloze debuut van Lone Justice was zeker geen slechte plaat, maar het bleek zeker niet de plaat die geschiedenis kon schrijven, ondanks een aantal knappe songs en een inderdaad fantastische zangeres. Ik zag de band niet lang na de release live aan het werk in Paradiso (waarschijnlijk nog de kleine zaal ook) en zag een verkrampte band die de hooggespannen verwachtingen niet waar kon maken, ondanks de fraaie strot van de nog piepjonge Maria McKee. Met Lone Justice liep het slecht af. Een jaar na het nog best aardige debuut volgde het bloedeloze en fantasieloze Shelter, dat definitief koos voor de commercie maar de plank volledig mis sloeg. Geffen draaide onmiddellijk de geldkraan dicht en besloot de kaart Maria McKee te spelen; op zich geen onverstandige keuze. Het label had echter niet geleerd van de verkeerde keuzes die het had gemaakt bij de lancering van het debuut van Lone Justice. Het in 1989 verschenen titelloze debuut van Maria McKee was, ondanks de weergaloze vocalen, een zeer matige plaat, wat vooral werd veroorzaakt door de afgrijselijke productie van de later toch bijzonder kundig gebleken Mitchell Froom. Ook als soloartiest kreeg Maria McKee nog een tweede kans bij Geffen. Deze pakte geweldig uit. Op het in 1993 verschenen You Gotta Sin To Get Saved viel alles op zijn plek. De geweldige vocalen van Maria McKee werden dit keer gekoppeld aan fris klinkende countryrock  en dit bleek een gouden greep. De doeltreffende productie van de van The Black Crowes en The Jayhawks bekende George Drakoulias maakte het af. You Gotta Sin To Get Saved is voor mij een van de beste platen uit de jaren 90, maar Maria McKee trok in het jaar van de release van de plaat vooral aandacht met het alleen op een filmsoundtrack (Days Of Thunder, een saaie autorace film met Tom Cruise) verstopte Show Me Heaven; nog altijd een Sky Radio favoriet (en dan weet je genoeg). You Gotta Sin To Get Saved  lag snel in de uitverkoopbakken en kreeg nooit de waardering die het zo verdiende. Sinds You Gotta Sin To Get Saved maakte Maria McKee nog een handjevol platen, waaronder een aantal hele behoorlijke, maar veel aandacht trokken ze niet meer. Op Spotify en Deezer zul je tevergeefs zoeken naar de platen van Lone Justice en vreemd genoeg ontbreken ook de beste platen van Maria McKee (naast You Gotta Sin To Get Saved zeker ook High Dive uit 2003). Het leukst is nog een live-plaat met BBC-opnamen, dus die plak ik maar onder deze recensie. Nog veel interessanter, maar helaas ook al niet op Spotify, is een onlangs verschenen cd met demo’s van Lone Justice. This Is Lone Justice: The Vaught Tapes, 1983 laat een onbevangen band vol potentie horen. Het is de band die bij David Geffen heel veel dollartekens in de ogen liet verschijnen, maar het is ook een band die op deze demo’s alles laat horen wat op het volwaardige debuut zou ontbreken. De demo’s van Lone Justice klinken matig, maar je hoort een geïnspireerde en energieke band die muziek maakt die pas veel later alt-country zou gaan heten. Het rauwere en hardere geluid van de band past uitstekend bij de krachtige stem van Maria McKee die nog een tandje bijschakelt als dat nodig is. Genoeg om de veters uit je schoenen te zingen. This Is Lone Justice: The Vaught Tapes, 1983 laat horen hoe goed Lone Justice was en hoe goed Lone Justice had moeten zijn. De verleiding van het grote geld en de zoete beloften van David Geffen (die natuurlijk ook hele mooie platen uitbracht) werden Lone Justice te veel. Dat vond ik altijd al eeuwig zonde, maar na beluistering van het briljante This Is Lone Justice: The Vaught Tapes, 1983 is de smart alleen maar groter. Hoe zou het trouwens met Maria McKee gaan? Erwin Zijleman