De uit het Vlaamse Leuven afkomstige band Isbells leverde met haar titelloze debuut uit 2009 en Stoalin’ uit 2012 twee uitstekende platen af. Met name Stoalin’ maakte flink wat indruk, riep de vergelijking op met de inmiddels vergeten platen van Fleet Foxes en zorgde ervoor dat Isbells zich schaarde onder de smaakmakers van de Belgische popmuziek.
Het kon even niet op voor Isbells, maar na pieken komen vaak dalen, zo ook in het geval van Isbells.
Voorman Gaëtan Vandewoude ging op zoek naar de oorsprong van zijn gevoelens van onbehagen en doet verslag op de derde plaat van Isbells, Billy.
Het is een minder uitbundige plaat dan zijn voorganger geworden en het is bovendien meer een soloplaat dan een bandplaat. Billy is op veel momenten een bijna verstilde plaat met uiterst ingetogen en van melancholie overlopende songs.
Ondanks de uiterst ingetogen songs heeft Isbells ook dit keer gekozen voor een redelijk volle instrumentatie, waarin dit keer blazers een voorname rol spelen en verder de prachtige gitaar en pedal steel uithalen opvallen.
De verdere inkleuring komt van de incidenteel ingezette maar werkelijk wonderschone harmonieën, die herinneren aan de jonge jaren van The Eagles, en de al even mooie vocale bijdragen van Chantal Acda. Het past allemaal prachtig bij de weemoedige vocalen van Gaëtan Vandewoude.
Billy is een plaat waarvoor je moet gaan zitten. Wanneer je de plaat opzet als achtergrondmuziek blijft er maar weinig hangen of kabbelt het maar voort, maar als je er helemaal induikt is het een plaat die steeds mooier, indringender en indrukwekkender wordt.
Gaëtan Vandewoude heeft diep gegraven in zijn verleden en zijn emotionele verhalen vervolgens gegoten in pure songs zonder opsmuk. Het is, zeker vergeleken met Stoalin’, even wennen, maar als je deze plaat eenmaal hebt omarmd is de liefde ook direct onvoorwaardelijk. Erwin Zijleman
cd 
LP