Het uit Duluth, Minnesota, afkomstige Low bestaat inmiddels meer dan twintig jaar en heeft in al die jaren een respectabele stapel platen uitgebracht. De band is één van de vaandeldragers van het slowcore genre, maar kleurt inmiddels ook al heel wat platen buiten de lijntjes van het genre dat verder grotendeels uitgestorven lijkt.
Ook op Ones And Sixes sleept de muziek van Low zich weer voornamelijk langzaam voort, maar verder klinkt de nieuwe plaat van de band rond echtpaar Alan Sparhawk en Mimi Parker toch weer anders dan zijn voorgangers.
Op het in 2013 verschenen The Invisible Way koos Low aan de hand van Jeff Tweedy voor een helder en toegankelijk geluid, waarin geen plek meer was voor de gruizige klanken die de muziek van Low zo vaak inkleurden. Deze gruizige klanken zijn terug op Ones And Sixes.
De nieuwe plaat van Low is voorzien van een behoorlijk donker en elektrisch geluid dat vervolgens is voorzien van een laagje gruis. Het donkere en gruizige klankentapijt wordt vervolgens voorzien van werkelijk prachtige vocalen.
Alan Sparhawk en Mimi Parker zijn in de loop der jaren steeds beter gaan zingen en zetten ook op Ones And Sixes weer een stap met prachtige individuele vocalen en een garantie voor kippenvel wanneer ze samen zingen.
In eerste instantie lijkt de combinatie van bloedstollend mooie vocalen en een wat gruizig klankentapijt een wat vreemde combinatie, maar het pakt uiteindelijk prachtig uit. De instrumentatie op Ones And Sixes is donker en soms wat gruizig, maar ook buitengewoon subtiel, waardoor de muziek van Low dit keer heel ruimtelijk klinkt en vol aangename verrassingen zit.
Met name het fantastische gitaarwerk draagt bij aan de ruimte op Ones And Sixes en geeft de plaat een bijzondere sfeer. Ones And Sixes klinkt meer als ‘vintage’ Low dan zijn twee voorgangers, maar het geeft het geluid van de band toch ook een aantal extra dimensies. Het levert een plaat op die ik persoonlijk schaar onder het betere werk van de band. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's