Tamaryn leverde drie jaar geleden met Tender New Signs een bijzonder aangename portie dreampop af. Het borduurde hierbij driftig voort op het beste uit het genre dat haar hoogtijdagen in de jaren 90 kende, maar verrijkte de invloeden uit het verleden bovendien met flink wat shoegaze en een snufje van de zweverigheid van The Cocteau Twins.
Tamaryn wist zich hierdoor te onderscheiden van haar soortgenoten en was lange tijd niet uit mijn cd-speler te krijgen (het is de fanatieke lezer van deze BLOG inmiddels wel duidelijk dat ik een zwak heb voor dreampop).
De afgelopen jaren is het aantal platen dat citeert uit de archieven van de dreampop fors toegenomen, wat het voor Tamaryn flink lastiger maakt om op te vallen. De band rond de van oorsprong uit Nieuw Zeeland afkomstige zangeres Tamaryn slaagt hier echter ook dit keer in.
Tamaryn krijgt dit voor elkaar door haar nieuwe plaat Cranekiss niet alleen te voorzien van invloeden uit de dreampop, shoegaze en de zweverigheid van The Cocteau Twins, maar ook een flinke greep te doen uit de archieven van de 80s pop in het algemeen en de 80s synthpop in het bijzonder.
Cranekiss heeft hierdoor het betoverende en zweverige van de dreampop en het aanstekelijke van de 80s synthpop. Het is een combinatie die uitstekend blijkt te werken. De wat kitscherige 80s synthpop krijgt door de bezwerende klanken uit de dreampop veel meer diepgang, terwijl de afgelopen jaren wel erg uitgekauwde dreampop wordt voorzien van een nieuwe impuls.
Cranekiss van Tamaryn valt op door een bijzonder trefzekere instrumentatie, waarin de dreampop gitaarlijnen naadloos overgaan in de aanstekelijke elektronica impulsen, die het geluid van de band het heden in slepen. Hiernaast maakt zangeres Tamaryn indruk met vocalen die vaak fluisterzacht zijn, maar minstens even vaak net zo meedogenloos kunnen verleiden als de betere popprinses dat kan. Het maakt van Cranekiss een even bijzondere als verslavende plaat. Erwin Zijleman
cd 
LP