De mannen komen er daarom al even niet meer aan te pas op de krenten uit de pop en dat gaat ook vandaag niet veranderen. Enigszins in de schaduw van een aantal grote namen verscheen vorige week immers ook het debuut van ene Ashley McBryde.
Deze Ashley McBryde werd een jaar geleden door Rolling Stone al eens genoemd in een lijstje met veelbelovende countrymuzikanten en werd toen als volgt geïntroduceerd: “An Arkansas red-clay badass, with the swagger of Hank Jr. and the songwriting of Miranda Lambert”.
Het is een veelbelovende introductie, die me samen met de foto op de cover van Girl Going Nowhere hadden voorbereid op een portie lekkere stevige countryrock, maar de plaat opent fraai ingetogen.
In de akoestische openingstrack hoor je direct dat Ashley McBryde beschikt over een lekker rauw en doorleefd countrygeluid en dat is een geluid dat ook uitstekend van pas komt wanneer de gitaren in de tweede track alsnog mogen rocken. Girl Going Nowhere van Ashley McBryde raakt dan inderdaad aan de muziek van zangeressen als Gretchen Wilson en Miranda Lambert in haar wildere jaren en dat is muziek die ik zeer kan waarderen.
De singer-songwriter uit Mammoth Spring, Arkansas, houdt absoluut van een wat steviger geluid, maar kiest op haar debuut uiteindelijk toch vooral voor meer ingetogen tracks. Het zijn tracks die netter binnen de lijntjes kleuren dan ik op basis van de informatie die ik had voor beluistering van de plaat had verwacht. Girl Going Nowhere is ondanks de hier en daar gierende gitaren en de rauwe vocalen betrekkelijk conventioneel ingekleurd en past binnen de kaders van de Nashville country, pop en rock.
Toch vind ik het debuut van Ashley McBryde veel beter dan de meeste platen die vanuit Nashville tot me komen en dat heeft alles te maken met de stem van de Amerikaanse singer-songwriter. Het is een stem met enorm veel power, gevoel en doorleving, waardoor de zang op de plaat lekker binnen komt.
Het is een stem die ook prima uit de voeten kan in de tracks waarin de country vrijwel volledig verdwijnt uit de muziek van Ashley McBryde en ze opschuift richting de broeierige rock en ook in de tracks met een randje soul maakt de singer-songwriter uit Arkansas makkelijk indruk. Het doet me af en toe wel wat denken aan Melissa Etheridge in haar jonge jaren, maar Ashley McBryde heeft ook overduidelijk de Amerikaanse rootsmuziek met de paplepel ingegoten gekregen.
Ik geef eerlijk toe dat ik het bij eerste beluistering allemaal net wat te braaf vond, maar de prachtstem van Ashley McBryde heeft me uiteindelijk toch knock-out gekregen, waarna de plaat is begonnen aan een indrukwekkend groeiproces, dat nog niet tot stilstand is gekomen. Heerlijke plaat van het zoveelste vrouwelijke talent dit jaar. En het is pas april. Erwin Zijleman