Ondanks mijn diepe bewondering voor de drie voorgangers ontsnapte Here If You Listen een maand of twee geleden aan mijn aandacht. Het zal aan de spuuglelijke hoes hebben gelegen, maar in muzikaal opzicht is ook de nieuwe plaat van de inmiddels 77 jaar oude Amerikaanse legende weer dik in orde. Bijgestaan door een virtuoze jazzmuzikant en twee topzangeressen borduurt David Crosby voort op zijn roemruchte verleden, maar slaat hij ook nieuwe wegen in. Here If You Listen voelt daarom als een warm bad, maar het is ook een spannende plaat die de fantasie prikkelt. Een diepe buiging is op zijn plaats.
De afgelopen jaren was ik behoorlijk onder de indruk van Croz (2014), Lighthouse (2016) en Sky Trails (2017), maar vreemd genoeg is de release van Here If You Listen een maand of twee geleden aan mijn aandacht ontsnapt.
De vierde soloplaat van David Crosby in iets meer dan vier jaar tijd is gestoken in een eenvoudige en wat mij betreft lelijke hoes, waarop ook de namen van Michael League, Michelle Willis en Becca Stevens prijken. De drie staan inmiddels bekend als The Lighthouse band en waren nadrukkelijk van de partij op de gelijknamige soloplaat van David Crosby uit 2016.
De Amerikaanse muzikant, die naast Crosby, Stills, Nash & Young ook The Byrds op zijn CV heeft staan, vierde afgelopen zomer zijn 77e verjaardag, maar is in muzikaal opzicht begonnen aan zijn tweede (of misschien wel derde jeugd). Hij heeft de namen van zijn medemuzikanten niet voor niets op de hoes van zijn nieuwe plaat gezet, want Here If You Listen klinkt nog meer als een bandplaat dan zijn voorgangers.
De stembanden van David Crosby zijn niet meer zo krachtig als in zijn gloriejaren, maar dit wordt bijzonder fraai gemaskeerd door de mooie stemmen van Becca Stevens (van wie ik pas nog een prachtplaat heb ontdekt) en Michelle Willis, die de gaten die David Crosby laat vallen fraai opvullen. Overigens heb ik geen enkele moeite met de soms wat kwetsbaarder klinkende vocalen van David Crosby, die weliswaar aan kracht hebben ingeboet, maar aan emotie, doorleving en zeggingskracht hebben gewonnen.
Net als zijn vorige platen laat ook Here If You Listen echo’s horen uit het roemruchte verleden van David Crosby. Hier en daar herinnert de plaat aan de gloriedagen van Crosby, Stills & Nash (en een tijdje Young), maar ook zijn solo meesterwerk If I Could Only Remember My Name uit 1971 heeft zijn sporen nagelaten op Here If You Listen.
De nieuwe plaat van David Crosby klinkt, net als zijn voorgangers, ook jazzier dan we van de Amerikaanse muzikant gewend waren, wat ongetwijfeld de verdienste is van Michael League, die ook de avontuurlijke jazzband Snarky Puppy aanvoert. In de meest jazzy momenten klinkt Here If You Listen als een plaat die Steely Dan gemaakt zou kunnen hebben wanneer het twee topzangeressen zou hebben ingehuurd, maar de plaat graaft ook dieper in de folk zoals deze aan het eind van de jaren 60 in de canyons rond Los Angeles werd gemaakt; een plek waar David Crosby ooit met Joni Mitchell het liefdesgeluk zocht.
Here If You Listen is een plaat die bijzonder aangenaam klinkt en die de gevoelstemperatuur op een donkere avond onmiddellijk een aantal graden laat stijgen. Het is een plaat die één van de grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek heeft gemaakt met een aantal topmuzikanten en dat hoor je. Het is echter ook een plaat die nergens voor de makkelijkste weg kiest. David Crosby en zijn uitstekende medemuzikanten citeren hier en daar uit het rijke oeuvre van de Amerikaan (en een enkele keer letterlijk), maar zoeken ook nadrukkelijk het avontuur, wat van Here If You Listen ook een sprankelende plaat maakt, die je nieuwsgierig maakt naar alles dat gaat komen. David Crosby kwakkelde de laatste decennia wat, maar dit is voltreffer nummer vier in nog geen vijf jaar tijd. Een prestatie van formaat. Erwin Zijleman