Weyes Blood, het alter ego van Natalie Mering, had al een drietal fascinerende albums op haar naam staan, maar zet een volgende stap met het bijzondere en wat mij betreft wonderschone Titanic Rising. Het is een album dat je heen en weer slingert tussen Joni Mitchell, Aimee Mann, ABBA, The Beatles, Kraftwerk, John Barry, Laura Nyro, Enya, Depeche Mode, Jenny Hval en nog veel meer, maar dat uiteindelijk vooral klinkt als Weyes Blood. Het is een album vol tijdloze popliedjes, maar ondertussen gebeurt er zoveel dat het je soms duizelt en bouwt Natalie Mering bijna stiekem aan een uniek geluid.
Op het in 2014 uitgebrachte The Innocents vermengde Natalie Mering, die voor Weyes Blood deel uitmaakte van de band Jackie-O Motherfucker, folk en psychedelica met zowel zweverige als donkere klanken en werden haar songs net iets toegankelijker. Deze lijn werd doorgetrokken op het uit 2016 stammende Front Row Seat To Earth, dat ook nog eens invloeden van de grote vrouwelijke singer-songwriters uit de jaren 70 verwerkte en nog wat toegankelijker en bij vlagen zelfs zoet klonk.
En nu is er dan Titanic Rising dat op het eerste gehoor een volgende reuzenstap zet richting de singer-songwriter pop uit de jaren 70. Op het geweldige Front Row Seat To Earth koos Weyes Blood zo nu en dan voor zoete klanken en deze zijn nu zo nu en dan verruild voor honingzoete klanken. De rijkelijk met strijkers versierde instrumentatie doet zeker bij eerste beluistering wat pompeus aan en wanneer Natalie Mering op haar mooist zingt heb ik zelfs wat associaties met The Carpenters (en dat is wat mij betreft niet iets om je voor te schamen).
Titanic Rising bevat een aantal tijdloze popliedjes die onmiddellijk herinneren aan de muziek die door de grote singer-songwriters uit de jaren 70 werden gemaakt. Het is bij Weyes Blood meestal echter niet zo simpel als het lijkt en dat is ook dit keer het geval. De instrumentatie op Titanic Rising zit volgestopt met bijzondere klanken en is experimenteler of in ieder geval avontuurlijker dan je bij oppervlakkige beluistering hoort.
Bij oppervlakkige beluistering hoor je natuurlijk de prachtige stem van Natalie Mering en de stevig aangezette pianoklanken en strijkers, maar wanneer je het album met de koptelefoon beluistert hoor je ook nog een eigenzinnige elektronische onderlaag, die het geluid van Weyes Blood toch weer iets unieks geeft. Het is een elektronische onderlaag die net zo makkelijk flirt met New Age als met 80s kitsch of juist 70s elektronica pioniers, waardoor de muziek van Weyes Blood je met grote regelmaat op het verkeerde been zet.
Titanic Rising kun je hierdoor op twee manieren beluisteren. Je kunt jezelf compleet verliezen in de rijk georkestreerde en volstrekt tijdloze popliedjes of je kunt op zoek gaan naar alle bijzondere details die Weyes Blood heeft verstopt op haar nieuwe album. In beide gevallen valt er veel te genieten.
Natalie Mering zingt op Titanic Rising met nog wat meer overtuiging en is niet bang voor een suikerlaagje meer of minder. Het doet me af en toe wel wat denken aan Aimee Mann en laat dat nu net een van mijn favoriete singer-songwriters zijn. De tijdloze songs staan soms met één been in de hoogtijdagen van de Laurel Canyon Scene, maar het is wel “Joni Mitchel geproduceerd door Brian Eno”, aldus AllMusic.com.
Titanic Rising zit vol echo’s uit het verleden (en sleept er ook nog eens Beatlesque of Abbaesque klanken en refreinen bij), maar iedere keer wanneer Weyes Blood het avontuur opzoekt ben je onmiddellijk weer in het heden. Ik kan me voorstellen dat er muziekliefhebbers zijn die het net wat te veel of zelfs flink “over the top” vinden, maar ik ben zelf steeds meer onder de indruk van het grootse en meeslepende album dat Weyes Blood heeft afgeleverd en dat ook bij de zoveelste beluistering weer nieuwe dingen laat horen. Erwin Zijleman
De muziek van Weyes Blood is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://weyesblood.bandcamp.com.