Over The Rhine - The Long Surrender
Raar eigenlijk hoe snel je een band die je het ene moment zeer dierbaar is het volgende moment al weer bent vergeten. Het zal te maken hebben met het enorme aanbod en misschien speelt leeftijd ook wel een rol. Onlangs wees een lezer van deze BLOG (Rolf bedankt!) me op de nieuwe plaat van Over The Rhine. Onmiddellijk was ik terug in de tweede helft van de jaren 90 toen ik voor het eerst kennis maakte met de muziek van de band uit Cincinnati, Ohio. Over The Rhine had op dat moment al een stapeltje wonderschone maar behoorlijk ongrijpbare platen op haar naam staan, maar leek klaar voor de doorbraak naar een breder publiek. Die doorbraak kwam er, ondanks de overstap naar een groot label en een aantal prachtige platen, helaas niet, maar persoonlijk rekende ik de band lange tijd tot mijn favorieten. Het in 2003 verschenen Ohio geldt als het magnum opus van de band, maar de andere platen die de Over The Rhine gedurende haar bestaan uitbracht deden hier niet of nauwelijks voor onder. Na de fraaie verzamelaar Discount Fireworks uit 2007 verloor ik de band uit het oog. Dit kwam mede door het kleine label waarnaar de band rond echtpaar Karin Bergquist en Linford Detweiler noodgedwongen was uitgeweken, want als ik de fans mag geloven deden de twee platen die Over The Rhine na Discount Fireworks maakte niet onder voor de rest van het werk van de band. Helemaal aan het begin van 2011 verschijnt The Long Surrender. Aandacht kreeg de plaat tot dusver niet of nauwelijks, maar wat is het weer een mooie plaat. Over The Rhine is de afgelopen twee decennia vooral vergeleken met bands als The Innocence Mission en 10,000 Maniacs en dit is een vergelijking die ook op The Long Surrender hout snijdt, al heeft de band gedurende de jaren ook een heel eigen geluid ontwikkeld. Ook op The Long Surrender vertrouwt Over The Rhine weer voor een belangrijk deel op de prachtige doorleefde stem van Karin Bergquist en het betoverende pianospel van Linford Detweiler, maar de band hoeft zich hier dit keer niet toe te beperken. Voor de productie tekende dit keer immers niemand minder dan Joe Henry, die ter verhoging van de feestvreugde flink wat muzikanten van naam en faam meebracht, onder wie drummer Jay Bellerose, pedal steel virtuoos Greg Leisz, zoon Levon op de saxofoon en Americana Queen Lucinda Williams. Het resultaat is een plaat van een bijna pijnlijke schoonheid. Het geluid dat Joe Henry neerzet is uiterst trefzeker en zoals altijd prachtig, maar tegelijkertijd draait nog altijd alles om Karin Bergquist en Linford Detweiler. Het tweetal was nooit vies van muzikale uitstapjes, maar zwerft dit keer over een breed terrein. Country, folk, jazz, soul, gospel, blues en pop hebben allemaal een plekje gevonden in het betoverende geluid van Over The Rhine, dat dit keer tot ongekende hoogten stijgt. Direct bij de eerste noten van The Long Surrender was ik gegrepen door de werkelijk prachtige en intense songs vol emotie en sindsdien ben ik eigenlijk alleen maar meer onder de indruk geraakt van de schoonheid van deze plaat. The Long Surrender is naar verluid mogelijk gemaakt door de fans van de band. Deze worden beloond met misschien wel de mooiste plaat die Over The Rhine tot dusver heeft gemaakt. Ik was de band even vergeten, maar ben na de release van deze prachtplaat weer fan. Iets dat absoluut navolging verdient want platen van het kaliber van The Long Surrender zijn wat mij betreft uiterst zeldzaam. Erwin Zijleman
Raar eigenlijk hoe snel je een band die je het ene moment zeer dierbaar is het volgende moment al weer bent vergeten. Het zal te maken hebben met het enorme aanbod en misschien speelt leeftijd ook wel een rol. Onlangs wees een lezer van deze BLOG (Rolf bedankt!) me op de nieuwe plaat van Over The Rhine. Onmiddellijk was ik terug in de tweede helft van de jaren 90 toen ik voor het eerst kennis maakte met de muziek van de band uit Cincinnati, Ohio. Over The Rhine had op dat moment al een stapeltje wonderschone maar behoorlijk ongrijpbare platen op haar naam staan, maar leek klaar voor de doorbraak naar een breder publiek. Die doorbraak kwam er, ondanks de overstap naar een groot label en een aantal prachtige platen, helaas niet, maar persoonlijk rekende ik de band lange tijd tot mijn favorieten. Het in 2003 verschenen Ohio geldt als het magnum opus van de band, maar de andere platen die de Over The Rhine gedurende haar bestaan uitbracht deden hier niet of nauwelijks voor onder. Na de fraaie verzamelaar Discount Fireworks uit 2007 verloor ik de band uit het oog. Dit kwam mede door het kleine label waarnaar de band rond echtpaar Karin Bergquist en Linford Detweiler noodgedwongen was uitgeweken, want als ik de fans mag geloven deden de twee platen die Over The Rhine na Discount Fireworks maakte niet onder voor de rest van het werk van de band. Helemaal aan het begin van 2011 verschijnt The Long Surrender. Aandacht kreeg de plaat tot dusver niet of nauwelijks, maar wat is het weer een mooie plaat. Over The Rhine is de afgelopen twee decennia vooral vergeleken met bands als The Innocence Mission en 10,000 Maniacs en dit is een vergelijking die ook op The Long Surrender hout snijdt, al heeft de band gedurende de jaren ook een heel eigen geluid ontwikkeld. Ook op The Long Surrender vertrouwt Over The Rhine weer voor een belangrijk deel op de prachtige doorleefde stem van Karin Bergquist en het betoverende pianospel van Linford Detweiler, maar de band hoeft zich hier dit keer niet toe te beperken. Voor de productie tekende dit keer immers niemand minder dan Joe Henry, die ter verhoging van de feestvreugde flink wat muzikanten van naam en faam meebracht, onder wie drummer Jay Bellerose, pedal steel virtuoos Greg Leisz, zoon Levon op de saxofoon en Americana Queen Lucinda Williams. Het resultaat is een plaat van een bijna pijnlijke schoonheid. Het geluid dat Joe Henry neerzet is uiterst trefzeker en zoals altijd prachtig, maar tegelijkertijd draait nog altijd alles om Karin Bergquist en Linford Detweiler. Het tweetal was nooit vies van muzikale uitstapjes, maar zwerft dit keer over een breed terrein. Country, folk, jazz, soul, gospel, blues en pop hebben allemaal een plekje gevonden in het betoverende geluid van Over The Rhine, dat dit keer tot ongekende hoogten stijgt. Direct bij de eerste noten van The Long Surrender was ik gegrepen door de werkelijk prachtige en intense songs vol emotie en sindsdien ben ik eigenlijk alleen maar meer onder de indruk geraakt van de schoonheid van deze plaat. The Long Surrender is naar verluid mogelijk gemaakt door de fans van de band. Deze worden beloond met misschien wel de mooiste plaat die Over The Rhine tot dusver heeft gemaakt. Ik was de band even vergeten, maar ben na de release van deze prachtplaat weer fan. Iets dat absoluut navolging verdient want platen van het kaliber van The Long Surrender zijn wat mij betreft uiterst zeldzaam. Erwin Zijleman