Port O'Brien - Threadbare
All We Could Do Was Sing, de tweede plaat van de deels vanuit California en deels vanuit Alaska opererende band Port O’Brien, kon vorig jaar rekenen op positieve kritieken, maar werd desondanks nauwelijks opgemerkt. Dat was jammer, want de muziek van Port O’Brien was hoorbaar beïnvloedt door aansprekende namen als Neil Young en Pavement, deed meer dan eens denken aan het betere werk van Will Oldham en Songs:Ohia, raakte frequent aan de muziek van de publiekslievelingen van vorig jaar, Fleet Foxes, en voegde dankzij haar voorliefde voor zeemansliederen ook nog eens wat toe aan alles wat er al was in dit genre. Alle reden dus om ook Port O’Brien te omarmen, maar het kwam er op een of andere manier niet van. Port O’Brien probeert het dit jaar echter gewoon nog eens en zet dit keer net wat zwaardere wapens in. Waar voorganger All We Could Do Was Sing hier en daar gebukt ging onder schoonheidsfoutjes, zo af en toe net wat teveel rammelde en bovendien ook wel wat zwakkere momenten en/of een net wat te hoog kampvuurgehalte kende, is opvolger Threadbare een overtuigende plaat met een constant, en opvallend hoog, niveau. Threadbare ligt in het verlengde van zijn voorganger en bevat voornamelijk licht melancholieke folksongs met een vleugje country. Het is muziek die nog altijd geen geheim maakt van de liefde voor het werk van Neil Young en het is ook nog altijd muziek die, mede door de fraaie harmonieën, niet eens zo heel ver is verwijderd van die van Fleet Foxes, al ligt het tempo bij Port O’Brien meestal wat lager en liggende ambities van de band hoorbaar minder hoog. Waar Port O’Brien op haar vorige plaat pieken afwisselde met dalen, is de band op haar nieuwe plaat gedurende de hele speelduur scherp en in goede vorm. Threadbare klinkt wat somberder dan zijn voorganger, wat waarschijnlijk alles te maken heeft met het overlijden van de broer van de zangeres van de band, maar gelukkig verliest de band zich niet in verdriet en brengt de plaat uiteindelijk toch een positieve boodschap. Ook met Threadbare zal Port O’Brien de wereld niet gaan veroveren, maar de band levert wel een sympathieke plaat af met muziek die vele herfst- en winteravonden kan gaan voorzien van de nodige warmte en kleur. Met Threadbare is Port O'Brien wat mij betreft de status van belofte voorbij. Erwin Zijleman
All We Could Do Was Sing, de tweede plaat van de deels vanuit California en deels vanuit Alaska opererende band Port O’Brien, kon vorig jaar rekenen op positieve kritieken, maar werd desondanks nauwelijks opgemerkt. Dat was jammer, want de muziek van Port O’Brien was hoorbaar beïnvloedt door aansprekende namen als Neil Young en Pavement, deed meer dan eens denken aan het betere werk van Will Oldham en Songs:Ohia, raakte frequent aan de muziek van de publiekslievelingen van vorig jaar, Fleet Foxes, en voegde dankzij haar voorliefde voor zeemansliederen ook nog eens wat toe aan alles wat er al was in dit genre. Alle reden dus om ook Port O’Brien te omarmen, maar het kwam er op een of andere manier niet van. Port O’Brien probeert het dit jaar echter gewoon nog eens en zet dit keer net wat zwaardere wapens in. Waar voorganger All We Could Do Was Sing hier en daar gebukt ging onder schoonheidsfoutjes, zo af en toe net wat teveel rammelde en bovendien ook wel wat zwakkere momenten en/of een net wat te hoog kampvuurgehalte kende, is opvolger Threadbare een overtuigende plaat met een constant, en opvallend hoog, niveau. Threadbare ligt in het verlengde van zijn voorganger en bevat voornamelijk licht melancholieke folksongs met een vleugje country. Het is muziek die nog altijd geen geheim maakt van de liefde voor het werk van Neil Young en het is ook nog altijd muziek die, mede door de fraaie harmonieën, niet eens zo heel ver is verwijderd van die van Fleet Foxes, al ligt het tempo bij Port O’Brien meestal wat lager en liggende ambities van de band hoorbaar minder hoog. Waar Port O’Brien op haar vorige plaat pieken afwisselde met dalen, is de band op haar nieuwe plaat gedurende de hele speelduur scherp en in goede vorm. Threadbare klinkt wat somberder dan zijn voorganger, wat waarschijnlijk alles te maken heeft met het overlijden van de broer van de zangeres van de band, maar gelukkig verliest de band zich niet in verdriet en brengt de plaat uiteindelijk toch een positieve boodschap. Ook met Threadbare zal Port O’Brien de wereld niet gaan veroveren, maar de band levert wel een sympathieke plaat af met muziek die vele herfst- en winteravonden kan gaan voorzien van de nodige warmte en kleur. Met Threadbare is Port O'Brien wat mij betreft de status van belofte voorbij. Erwin Zijleman