U2 - The Unforgettable Fire, 25th Anniversary Edition
Wanneer ik mijn favoriete U2 album moet kiezen, twijfel ik tussen vier platen. Het onbevangen debuut Boy uit 1980, het atmosferisch klinkende The Unforgettable Fire uit 1984, het met invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek verrijkte The Joshua Tree uit 1987 of de plaat waarmee U2 na een aantal magere jaren terugkeerde en definitief wist uit te groeien tot één van de grootste rockbands van de afgelopen decennia, Achtung Baby uit 1991. Van deze albums viert The Unforgettable Fire deze maand al weer zijn 25e verjaardag; een mooi moment voor een fraai uitgevoerde 25th Anniversary Edition. Met haar derde plaat War (1982) was U2 aan het begin van de jaren 80 uitgegroeid van een veelbelovend jong bandje tot een band die grote zalen en zelfs stadions wist te vullen. Zeker na de release van de live-plaat Under A Blood Red Sky (1983) steeg de populariteit van de band tot grote hoogten. Met meer van hetzelfde had U2 waarschijnlijk voldaan aan de wens van haar flink uitgedijde publiek, maar de band koos er voor om op haar vierde studioplaat een nieuwe weg in te slaan. Voor de productie van The Unforgettable Fire koos de band voor niemand minder dan Brian Eno, die samen met zijn engineer Daniel Lanois, zijn stempel op deze cruciale U2 plaat zou drukken. Op The Unforgettable Fire verlaat U2 de vrij directe rockmuziek van haar eerste drie platen en kiest het voor een atmosferisch geluid, waarin de klanktentapijten van Eno en Lanois een cruciale rol spelen. Toch is The Unforgettable Fire geen complete breuk met het verleden. Waar in de nog altijd prachtige opener A Sort Of Homecoming direct de contouren van het nieuwe U2 geluid zichtbaar worden, keert de band op het hier op volgende Pride (In The Name Of Love) direct weer terug naar het U2 geluid van de eerste drie platen. Uiteindelijk slaat de balans met prachtige songs als The Unforgettable Fire, Bad (voor mij het mooiste dat U2 gemaakt heeft), Elvis Presley And America en de kortere en stemmige songs Promenade en 4th Of July echter toch door in het voordeel van het nieuwe geluid van de band. Hoewel The Unforgettable Fire inmiddels 25 jaar oud is en stamt uit een tijdperk dat in muzikaal opzicht niet altijd even goed houdbaar is gebleken, heeft deze plaat nog maar weinig van zijn glans verloren. De 25th Anniversary Edition kan naar voorkeur worden uitgebreid met een bonus-cd met bij vlagen bijzonder restmateriaal en live-opnamen of een DVD met een documentaire en live-materiaal. Het is allemaal de moeite waard, maar de hoofdmoot blijft toch de plaat waarmee U2 zichzelf voor de eerste keer opnieuw uitvond; een plaat die voor de gelegenheid fraai is geremastered en fantastisch klinkt. Verplichte kost dus voor de fans van het eerste uur, maar ook iedereen die U2 alleen maar kent van haar laatste paar platen moet zeker eens luisteren naar de band’s finest hour. Erwin Zijleman 
Wanneer ik mijn favoriete U2 album moet kiezen, twijfel ik tussen vier platen. Het onbevangen debuut Boy uit 1980, het atmosferisch klinkende The Unforgettable Fire uit 1984, het met invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek verrijkte The Joshua Tree uit 1987 of de plaat waarmee U2 na een aantal magere jaren terugkeerde en definitief wist uit te groeien tot één van de grootste rockbands van de afgelopen decennia, Achtung Baby uit 1991. Van deze albums viert The Unforgettable Fire deze maand al weer zijn 25e verjaardag; een mooi moment voor een fraai uitgevoerde 25th Anniversary Edition. Met haar derde plaat War (1982) was U2 aan het begin van de jaren 80 uitgegroeid van een veelbelovend jong bandje tot een band die grote zalen en zelfs stadions wist te vullen. Zeker na de release van de live-plaat Under A Blood Red Sky (1983) steeg de populariteit van de band tot grote hoogten. Met meer van hetzelfde had U2 waarschijnlijk voldaan aan de wens van haar flink uitgedijde publiek, maar de band koos er voor om op haar vierde studioplaat een nieuwe weg in te slaan. Voor de productie van The Unforgettable Fire koos de band voor niemand minder dan Brian Eno, die samen met zijn engineer Daniel Lanois, zijn stempel op deze cruciale U2 plaat zou drukken. Op The Unforgettable Fire verlaat U2 de vrij directe rockmuziek van haar eerste drie platen en kiest het voor een atmosferisch geluid, waarin de klanktentapijten van Eno en Lanois een cruciale rol spelen. Toch is The Unforgettable Fire geen complete breuk met het verleden. Waar in de nog altijd prachtige opener A Sort Of Homecoming direct de contouren van het nieuwe U2 geluid zichtbaar worden, keert de band op het hier op volgende Pride (In The Name Of Love) direct weer terug naar het U2 geluid van de eerste drie platen. Uiteindelijk slaat de balans met prachtige songs als The Unforgettable Fire, Bad (voor mij het mooiste dat U2 gemaakt heeft), Elvis Presley And America en de kortere en stemmige songs Promenade en 4th Of July echter toch door in het voordeel van het nieuwe geluid van de band. Hoewel The Unforgettable Fire inmiddels 25 jaar oud is en stamt uit een tijdperk dat in muzikaal opzicht niet altijd even goed houdbaar is gebleken, heeft deze plaat nog maar weinig van zijn glans verloren. De 25th Anniversary Edition kan naar voorkeur worden uitgebreid met een bonus-cd met bij vlagen bijzonder restmateriaal en live-opnamen of een DVD met een documentaire en live-materiaal. Het is allemaal de moeite waard, maar de hoofdmoot blijft toch de plaat waarmee U2 zichzelf voor de eerste keer opnieuw uitvond; een plaat die voor de gelegenheid fraai is geremastered en fantastisch klinkt. Verplichte kost dus voor de fans van het eerste uur, maar ook iedereen die U2 alleen maar kent van haar laatste paar platen moet zeker eens luisteren naar de band’s finest hour. Erwin Zijleman