Court Yard Hounds - Court Yard Hounds
De Amerikaanse Dixie Chicks wonnen een paar jaar geleden de sympathie van het Europese publiek, maar deden dit, in tegenstelling tot in de VS, niet met hun muziek. Waar de Dixie Chicks in Europa de handen op elkaar kregen voor hun anti-Bush standpunten, werd de muziek van het drietal hier toch vooral afgedaan als zouteloze Nashville country. Onzin als je het mij vraagt, maar daarover binnenkort meer. Nadat de Dixie Chicks de sympathie van het Amerikaanse publiek hadden herwonnen, werd het snel stil rond de band en leek met name zangeres Nathalie Maines toe aan iets anders. De overgebleven zussen Emily Robison en Martie Maguire besloten daarom om tijdelijk verder te gaan als Court Yard Hounds en brachten eerder dit jaar een in de VS goed ontvangen debuutplaat uit. Het titelloze debuut van Court Yard Hounds wist Europa tot dusver nog niet te bereiken, maar een maand of twee geleden kreeg ik de plaat bij toeval toch in handen. Na enige gewenning vond ik het eigenlijk wel een aangename plaat en dat vind ik nog steeds. De muziek van Court Yard Hounds lijkt erg op die van de Dixie Chicks, maar klinkt door het ontbreken van de door Natalie Maines aangebrachte angel wel net wat braver en zoetsappiger. Toch valt ook de muziek van Court Yard Hounds wat mij betreft niet in de categorie van de zouteloze countrypop uit de muziekfabrieken van Nashville. Emily Robison en Martie Maguire vinden op hun debuut een fraai evenwicht tussen pure pop en traditioneel aandoende countrymuziek, verrassen keer op keer met prachtige akoestische klanken, schrijven songs die absoluut blijven hangen en betoveren net als bij de Dixie Chicks met wonderschone harmonieën. Wanneer ik het debuut van Court Yard Hounds vergelijk met de platen van de Dixie Chicks gaat mijn voorkeur absoluut uit naar de platen van de Dixie Chicks, maar wanneer ik de muziek van Court Yard Hounds vergelijk met die van de momenteel aanwezige concurrenten in het genre doen Emily Robison en Martie Maguire het zeker niet slecht en bevat dit debuut ook zeker een aantal onmiskenbare parels. Het debuut van Court Yard Hounds laat zich uiteindelijk misschien nog wel het best omschrijven als “Dixie Chicks Light”. Het smaakt misschien net wat minder dan het origineel, maar als het alternatief helemaal zonder zitten is, kies je heel snel eieren voor je geld. Zolang Natalie Maines niet terugkeert op het oude nest, hebben de Court Yard Hounds wat mij betreft alle bestaansrecht. Erwin Zijleman
De Amerikaanse Dixie Chicks wonnen een paar jaar geleden de sympathie van het Europese publiek, maar deden dit, in tegenstelling tot in de VS, niet met hun muziek. Waar de Dixie Chicks in Europa de handen op elkaar kregen voor hun anti-Bush standpunten, werd de muziek van het drietal hier toch vooral afgedaan als zouteloze Nashville country. Onzin als je het mij vraagt, maar daarover binnenkort meer. Nadat de Dixie Chicks de sympathie van het Amerikaanse publiek hadden herwonnen, werd het snel stil rond de band en leek met name zangeres Nathalie Maines toe aan iets anders. De overgebleven zussen Emily Robison en Martie Maguire besloten daarom om tijdelijk verder te gaan als Court Yard Hounds en brachten eerder dit jaar een in de VS goed ontvangen debuutplaat uit. Het titelloze debuut van Court Yard Hounds wist Europa tot dusver nog niet te bereiken, maar een maand of twee geleden kreeg ik de plaat bij toeval toch in handen. Na enige gewenning vond ik het eigenlijk wel een aangename plaat en dat vind ik nog steeds. De muziek van Court Yard Hounds lijkt erg op die van de Dixie Chicks, maar klinkt door het ontbreken van de door Natalie Maines aangebrachte angel wel net wat braver en zoetsappiger. Toch valt ook de muziek van Court Yard Hounds wat mij betreft niet in de categorie van de zouteloze countrypop uit de muziekfabrieken van Nashville. Emily Robison en Martie Maguire vinden op hun debuut een fraai evenwicht tussen pure pop en traditioneel aandoende countrymuziek, verrassen keer op keer met prachtige akoestische klanken, schrijven songs die absoluut blijven hangen en betoveren net als bij de Dixie Chicks met wonderschone harmonieën. Wanneer ik het debuut van Court Yard Hounds vergelijk met de platen van de Dixie Chicks gaat mijn voorkeur absoluut uit naar de platen van de Dixie Chicks, maar wanneer ik de muziek van Court Yard Hounds vergelijk met die van de momenteel aanwezige concurrenten in het genre doen Emily Robison en Martie Maguire het zeker niet slecht en bevat dit debuut ook zeker een aantal onmiskenbare parels. Het debuut van Court Yard Hounds laat zich uiteindelijk misschien nog wel het best omschrijven als “Dixie Chicks Light”. Het smaakt misschien net wat minder dan het origineel, maar als het alternatief helemaal zonder zitten is, kies je heel snel eieren voor je geld. Zolang Natalie Maines niet terugkeert op het oude nest, hebben de Court Yard Hounds wat mij betreft alle bestaansrecht. Erwin Zijleman