Macy Gray - The Sellout
Natalie McIntyre debuteerde precies elf jaar geleden als Macy Gray met On How Life Is. Het is zo’n debuut dat eigenlijk nauwelijks te overtreffen is. Op On How Life Is verraste de Amerikaanse immers niet alleen met doorleefd klinkende neo-soul, maar baarde ze vooral opzien met haar buitengewoon rauw klinkende stem. Juist deze stem maakte On How Life is tot de unieke plaat die het elf jaar later nog altijd is. Omdat de grootste verrassing van On How Life Is op alle platen die volgden een gegeven was, waren zowel de critici als de fans steeds minder te spreken over de platen van Macy Gray, al liet ze op de meeste platen die volgden wel degelijk de nodige muzikale en compositorische groei horen. Ook het na een periode van drie jaar stilte verschenen The Sellout kan de critici tot dusver maar matig bekoren en krijgt zeker niet de aandacht die On How Life Is destijds ten deel viel. Heel onlogisch is dat niet. Ook op haar nieuwe plaat doet Macy Gray immers weer wat ze inmiddels al elf jaar doet. Zodra de eerste vocalen uit de speakers komen weet je dat je met Macy Gray te doen hebt en denk je bewust of onbewust terug aan de dag dat je On How Life Is voor het eerst hoorde. The Sellout is echter zeker geen slechte plaat. In muzikaal opzicht is Macy Gray door de loop der jaren net wat veelzijdiger geworden en in vocaal opzicht heeft de Amerikaanse zich zelfs flink verbeterd, zonder dat dit ten koste is gegaan van haar unieke stemgeluid. The Sellout weet nauwelijks echt te verrassen (hooguit de song met stevig gitaarwerk van Slash valt enigszins uit de toon), maar hoe erg is dat? Net als zijn voorgangers is dit een plaat met lekkere broeierige en bijna angstig doorleefd klinkende neo-soul van een niveau waarvan de meeste van Macy Gray’s soortgenoten alleen maar kunnen dromen. The Sellout is een plaat die uitstekend gedijt in de bijna tropische temperaturen van het moment en zich niet makkelijk meer laat verdringen door een andere neo-soul plaat van recente datum. The Sellout is misschien geen plaat om heel lang bij stil te staan of om heel druk over te doen, maar het is wel een plaat die recht doet aan de status van Macy Gray. Macy Gray blijft een volkomen uniek zangeres; The Sellout is haar zoveelste prima plaat. Van mij mag het nog wel even tropisch warm blijven. Erwin Zijleman
Natalie McIntyre debuteerde precies elf jaar geleden als Macy Gray met On How Life Is. Het is zo’n debuut dat eigenlijk nauwelijks te overtreffen is. Op On How Life Is verraste de Amerikaanse immers niet alleen met doorleefd klinkende neo-soul, maar baarde ze vooral opzien met haar buitengewoon rauw klinkende stem. Juist deze stem maakte On How Life is tot de unieke plaat die het elf jaar later nog altijd is. Omdat de grootste verrassing van On How Life Is op alle platen die volgden een gegeven was, waren zowel de critici als de fans steeds minder te spreken over de platen van Macy Gray, al liet ze op de meeste platen die volgden wel degelijk de nodige muzikale en compositorische groei horen. Ook het na een periode van drie jaar stilte verschenen The Sellout kan de critici tot dusver maar matig bekoren en krijgt zeker niet de aandacht die On How Life Is destijds ten deel viel. Heel onlogisch is dat niet. Ook op haar nieuwe plaat doet Macy Gray immers weer wat ze inmiddels al elf jaar doet. Zodra de eerste vocalen uit de speakers komen weet je dat je met Macy Gray te doen hebt en denk je bewust of onbewust terug aan de dag dat je On How Life Is voor het eerst hoorde. The Sellout is echter zeker geen slechte plaat. In muzikaal opzicht is Macy Gray door de loop der jaren net wat veelzijdiger geworden en in vocaal opzicht heeft de Amerikaanse zich zelfs flink verbeterd, zonder dat dit ten koste is gegaan van haar unieke stemgeluid. The Sellout weet nauwelijks echt te verrassen (hooguit de song met stevig gitaarwerk van Slash valt enigszins uit de toon), maar hoe erg is dat? Net als zijn voorgangers is dit een plaat met lekkere broeierige en bijna angstig doorleefd klinkende neo-soul van een niveau waarvan de meeste van Macy Gray’s soortgenoten alleen maar kunnen dromen. The Sellout is een plaat die uitstekend gedijt in de bijna tropische temperaturen van het moment en zich niet makkelijk meer laat verdringen door een andere neo-soul plaat van recente datum. The Sellout is misschien geen plaat om heel lang bij stil te staan of om heel druk over te doen, maar het is wel een plaat die recht doet aan de status van Macy Gray. Macy Gray blijft een volkomen uniek zangeres; The Sellout is haar zoveelste prima plaat. Van mij mag het nog wel even tropisch warm blijven. Erwin Zijleman