The Horrors - Skying
De Britse band The Horrors maakte de afgelopen vier jaar twee totaal verschillende maar wat mij betreft even briljante platen. Op haar debuut Strange House uit 2007 maakte de band opvallende garagepunk die naar verluidt was beïnvloedt door The Cramps, Birthday Party en Joe Meek (!). Opvolger Primary Colours sloeg een hele andere weg in, flirtte opzichtig met postpunk, shoegaze en goth-rock, maar had door de bijzondere productie van Portishead's Geoff Barrow en invloeden uit de Krautrock toch een bijzonder eigen geluid. Op plaat nummer 3, het onlangs verschenen Skying, zetten The Horrors een volgende stap en komt het wederom op de proppen met een totaal ander geluid. Skying klinkt op het eerste moment wat minder bijzonder dan zijn twee voorgangers. De plaat sluit in muzikaal opzicht nadrukkelijk aan op de muziek van Echo & The Bunnymen en The Psychedelic Furs en laat een geluid horen dat zo lijkt weggelopen uit de jaren 80. Hier en daar doet het zelfs wat denken aan de Simple Minds ten tijde van Sons And Fascination en The Mission; niet direct invloeden waar je anno 2011 de handen voor op elkaar krijgt. Omdat The Horrors vergeleken met hun vorige platen dit keer hebben gekozen voor een behoorlijk direct geluid waarin synths de gitaren naar de achtergrond hebben gedrongen, is Skying een behoorlijk toegankelijke plaat die eigenlijk direct weet te overtuigen. Hoe toegankelijk de songs op Skying ook klinken, The Horrors blijven The Horrors en strooien ook dit keer driftig met verrassende wendingen en prachtig opgebouwde geluidsmuren die steeds weer tot een imponerende climax komen. Skying is een veelzijdige plaat waarop songs die het predicaat pop verdienen worden afgewisseld met bijna epische rocksongs. Het zijn songs die aan de oppervlakte bijzonder toegankelijk klinken, maar onder de oppervlakte vol verrassingen zitten. Skying klinkt als een plaat waarop het complete oeuvre van Echo & The Bunnymen wordt samengevat en dit moet wat mij betreft worden opgevat als een groot compliment. Met Skying lijken The Horrors op eens klaar voor de grote arena’s, maar op hetzelfde moment is de band volledig zichzelf gebleven. Skying is hierdoor niet alleen één van de meest aangename rockplaten van het moment, maar ook één van de meest avontuurlijke. Heel even overheerste de teleurstelling, maar inmiddels kan ik er geen genoeg van krijgen. Skying is de derde briljante plaat van een band die zichzelf steeds opnieuw weet uit te vinden en hierdoor moet worden gerekend tot de bijzonderste bands van het moment. Erwin Zijleman
De Britse band The Horrors maakte de afgelopen vier jaar twee totaal verschillende maar wat mij betreft even briljante platen. Op haar debuut Strange House uit 2007 maakte de band opvallende garagepunk die naar verluidt was beïnvloedt door The Cramps, Birthday Party en Joe Meek (!). Opvolger Primary Colours sloeg een hele andere weg in, flirtte opzichtig met postpunk, shoegaze en goth-rock, maar had door de bijzondere productie van Portishead's Geoff Barrow en invloeden uit de Krautrock toch een bijzonder eigen geluid. Op plaat nummer 3, het onlangs verschenen Skying, zetten The Horrors een volgende stap en komt het wederom op de proppen met een totaal ander geluid. Skying klinkt op het eerste moment wat minder bijzonder dan zijn twee voorgangers. De plaat sluit in muzikaal opzicht nadrukkelijk aan op de muziek van Echo & The Bunnymen en The Psychedelic Furs en laat een geluid horen dat zo lijkt weggelopen uit de jaren 80. Hier en daar doet het zelfs wat denken aan de Simple Minds ten tijde van Sons And Fascination en The Mission; niet direct invloeden waar je anno 2011 de handen voor op elkaar krijgt. Omdat The Horrors vergeleken met hun vorige platen dit keer hebben gekozen voor een behoorlijk direct geluid waarin synths de gitaren naar de achtergrond hebben gedrongen, is Skying een behoorlijk toegankelijke plaat die eigenlijk direct weet te overtuigen. Hoe toegankelijk de songs op Skying ook klinken, The Horrors blijven The Horrors en strooien ook dit keer driftig met verrassende wendingen en prachtig opgebouwde geluidsmuren die steeds weer tot een imponerende climax komen. Skying is een veelzijdige plaat waarop songs die het predicaat pop verdienen worden afgewisseld met bijna epische rocksongs. Het zijn songs die aan de oppervlakte bijzonder toegankelijk klinken, maar onder de oppervlakte vol verrassingen zitten. Skying klinkt als een plaat waarop het complete oeuvre van Echo & The Bunnymen wordt samengevat en dit moet wat mij betreft worden opgevat als een groot compliment. Met Skying lijken The Horrors op eens klaar voor de grote arena’s, maar op hetzelfde moment is de band volledig zichzelf gebleven. Skying is hierdoor niet alleen één van de meest aangename rockplaten van het moment, maar ook één van de meest avontuurlijke. Heel even overheerste de teleurstelling, maar inmiddels kan ik er geen genoeg van krijgen. Skying is de derde briljante plaat van een band die zichzelf steeds opnieuw weet uit te vinden en hierdoor moet worden gerekend tot de bijzonderste bands van het moment. Erwin Zijleman