Adna (Kadic) is een piepjonge Zweedse singer-songwriter en van piepjonge Zweedse singer-songwriters verwacht je in dit jaargetijde aardedonkere platen vol weemoed. Dat is ook precies wat je krijgt bij beluistering van Run, Lucifer. Met de Zweedse winter heeft dat overigens weinig of zelfs helemaal niets te maken, want Adna nam haar tweede plaat (haar debuut heb ik vorig jaar ten onrechte over het hoofd gezien) op in het hippe Berlijn, dat ze vorig jaar koos als haar nieuwe thuisbasis.
Run, Lucifer staat vol met mooie en eigenzinnige popliedjes. Het zijn popliedjes die over het algemeen worden gedragen door vol klinkend pianospel of mooie gitaarloopjes en hiernaast de bijzonder klinkende stem van Adna, die vaak in meerdere lagen lijkt opgenomen.
In de meest intieme songs op Run, Lucifer roept Adna associaties op met de Oostenrijkse singer-songwriter Anja Plaschg, die als Soap & Skin twee gitzwarte maar ook wonderschone platen uitbracht (de derde komt er aan).
Over het algemeen genomen pakt Adna echter wat meer uit in haar muziek. Het fraaie pianospel wordt vaak omgeven door subtiel tot zwaar aangezette elektronica. Die elektronica kan meerdere kanten op schieten. In een aantal wat meer atmosferische tracks raakt Adna aan de muziek van de Cocteau Twins, terwijl een aantal wat dromerige songs klinken als een avontuurlijke versie van Enya. Hiernaast flirt de Zweedse singer-songwriter een paar keer voorzichtig met grootse elektropop en stevige ritmes, maar haar meeste songs zijn toch behoorlijk ingetogen en intiem.
Adna beschikt over een bijzonder stemgeluid, dat heel af en toe aan dat van Sinead O’Connor doet denken en qua intensiteit iets heeft van Laura Marling, maar meestal toch als uniek kan worden omschreven. Het is een stem die uitstekend gedijt in de stemmige, donkere maar ook volle instrumentatie van Run, Lucifer en het is bovendien een stem die iets met je doet.
Wat voor de stem van Adna geldt, geldt in nog veel sterkere mate voor haar songs. Ik vond Run, Lucifer direct bij eerste beluistering een mooie en bij vlagen indrukwekkende plaat, maar wanneer je de tweede plaat van Adna wat vaker hoort, krijgen de songs op haar plaat meer kleur, meer diepgang en wat bezwerends en blijken het bovendien songs die nog lange tijd beter worden of knapper in elkaar steken dan je bij eerste beluistering zult vermoeden.
Een paar weken geleden had ik Run, Lucifer van Adna waarschijnlijk nog aangeprezen als een mooie plaat van een Scandinavische ijsprinses, maar inmiddels vind ik de nieuwe plaat van Adna toch veel meer dan dat.
Run, Lucifer is een intieme en indringende plaat. De intimiteit komt waarschijnlijk deels voort uit het feit dat Adna de plaat opnam in haar eigen slaapkamer, terwijl de impact van haar songs vooral kan worden verklaard door de intensiteit van de instrumentatie en de vocalen van Adna.
Run, Lucifer is uiteindelijk een plaat die steeds meer geheimen prijs geeft en gedurende dit proces maar blijft groeien. Run, Lucifer bevat in bijna een half uur negen popliedjes en het zijn 9 popliedjes om te koesteren. Oordeel vooral niet te snel, want Adna zet je makkelijk op het verkeerde been. De ware betovering komt pas later, maar wil je niet missen. Erwin Zijleman
cd 
LP