Laat ik eens beginnen met een statement. Oasis hoort wat mij betreft thuis in het rijtje The Beatles, The Rolling Stones, The Who en The Kinks. Het is een rijtje waar je wat mij betreft niet zomaar aan wordt toegevoegd. Het maken van slechts één klassieker (The Stone Roses, The La’s, The Libertines) is over het algemeen niet voldoende (alleen The Sex Pistols komen in aanmerking voor een uitzondering), maar ook een handvol prima platen (Suede, Blur, Pulp, The Cure) is voor mij niet per definitie toereikend. Om te worden toegevoegd aan het bovenstaande rijtje moet je toch minstens twee echte klassiekers, een aantal briljante singles en een aantal prima platen op je naam hebben staan en aan die criteria voldoet, naast bijvoorbeeld The Jam, The Clash, The Undertones, Echo & The Bunnymen, The Smiths, Roxy Music, Radiohead, Led Zeppelin en XTC, ook Oasis.
Definitely Maybe uit 1994 en (What's the Story) Morning Glory? uit 1995 zijn onbetwiste klassiekers, maar ook later zou Oasis nog een aantal uitstekende platen maken, met de zwanenzang van de band, Dig Out Your Soul uit 2008, als onverwachte uitschieter. Verder heeft de band een aantal singles op haar naam staan die zijn uitgegroeid tot de soundtrack van een decennium.
Na het onvermijdelijke uit elkaar vallen van Oasis gingen de broertjes Gallagher hun eigen weg. Omdat ik Noel Gallagher op vrijwel alle fronten (hooguit de zang is een uitzondering) hoger had zitten dan broer Liam, had ik vooral hoge verwachtingen van Noel Gallagher's High Flying Birds, maar het debuut van de band uit 2011 viel me vies tegen. Zeker geen slechte plaat, maar de echt memorabele songs ontbraken, net als de magie en de urgentie. Hetzelfde gold overigens voor het in hetzelfde jaar verschenen debuut van Liam Gallagher’s Beady Eye, maar die band revancheerde zich in 2013 knap met het uitstekende Be.
Het antwoord van Noel liet even op zich wachten, maar inmiddels is de langverwachte tweede plaat van Noel Gallagher's High Flying Birds dan eindelijk verschenen. En Chasing Yesterday is een hele goede plaat.
Dat weet je eigenlijk al wanneer de openingstrack even onderweg is. Noel Gallagher haakt op Chasing Yesterday aan bij de hoogtijdagen van Oasis en laat horen dat hij nog altijd popsongs kan schrijven die direct memorabel zijn.
Natuurlijk is niet alles op Chasing Yesterday van het hoge niveau dat Noel Gallagher in de beste jaren van Oasis een hele plaat wist vast te houden, maar Chasing Yesterday doet zeker niet onder voor de meeste andere Oasis platen en, ook niet onbelangrijk, overtreft de tweede plaat van Beady Eye met speels gemak.
Chasing Yesterday laat zich een paar keer nadrukkelijk inspireren door de klassiekers van Oasis en natuurlijk alle bekende inspiratiebronnen van Oasis, maar Noel Gallagher slaat op zijn nieuwe plaat ook andere wegen in, bijvoorbeeld in de richting van een licht psychedelisch of voorzichtig jazzy geluid.
De jazzy saxofoon, de soulvolle achtergrondvocalen, de atmosferische synths en de gastbijdrage van gitaarheld Johnny Marr zijn absoluut geslaagd, maar binnen Noel Gallagher's High Flying Birds draait natuurlijk alles om Noel Gallagher. Die strooit als vanouds met popliedjes die je na één keer horen mee wilt zingen en het zijn ook nog eens popliedjes die nog heel lang beter worden.
Op Chasing Yesterday doet Noel Gallagher waar hij al heel lang goed in is, maar hij vindt zichzelf ook nog eens opnieuw uit en dat is knap. Ook in 2015 zal er weer volop gespeculeerd worden over een Oasis reünie, maar van mij hoeft het niet. Met Chasing Yesterday laat Noel Gallagher immers voor het eerst horen dat er leven is na Oasis. Het is goed zo. Erwin Zijleman
cd 
cd (limited) LP