Wat is dit toch een heerlijke plaat. Nine Lives And Forty-Fives van Prima Donna is zeker geen plaat om heel druk over te doen, maar probeer dit maar eens te weerstaan. Mij lukt het al een tijdje niet en ik vrees dat het ook niet meer gaat veranderen. Prima Donna is een band uit Los Angeles die op Nine Lives And Forty-Fives, naar verluid al de vierde plaat van de band, grossiert in perfecte popliedjes.
Het zijn popliedjes met heerlijke gitaar riffs, aanstekelijke koortjes, meedogenloze refreinen en melodieën die doen verlangen naar de zomer.
Het is misschien allemaal eerder gedaan, al verwerkt Prima Donna op haar nieuwe plaat wel een flinke bak invloeden. Nine Lives And Forty-Fives springt van Mott The Hoople naar Green Day, van The Kinks naar The New York Dolls en van T. Rex naar Mud, om maar eens wat namen te noemen.
Invloeden uit rock, glamrock, hardrock, new wave, powerpop en punkpop afkomstig uit een aantal decennia muziekgeschiedenis worden aan elkaar gesmeed tot popliedjes waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden.
Het is zoals gezegd misschien geen muziek om heel druk over te doen, maar ondertussen is wel alles raak. En hoe.
Soms zijn de songs van Prima Donna rauw en punky, maar de band is ook zeker niet vies van pure powerpop met schaamteloos aanstekelijke lalala-koortjes. Het ene moment gieren de gitaren, het volgende moment verrast Prima Donna met een lekker scheurende saxofoon.
Nine Lives And Forty-Fives bevat elf songs, waarvan er negen van de hand van Prima Donna zijn. Deze negen zijn niets minder dan de twee prima covers op de plaat; Dwight Twilley's I'm On Fire en misschien wel de leukste popsong van Blondie, Rip Her To Shreds. Het zegt genoeg.
Nine Lives And Forty-Fives van Prima Donna is geen plaat om veel over op te schrijven. Ik heb hierboven al twee keer gezegd wat ik wilde zeggen en ga het niet meer herhalen. Prima Donna heeft een plaat gemaakt waarvan je alleen maar kunt genieten. Genieten van nagenoeg perfecte popliedjes die steeds net wat anders smaken, maar ze smaken allemaal naar meer. Naar veel meer zelfs.
Het lijkt allemaal heel makkelijk, maar ondertussen zijn er maar weinig bands die zo’n heerlijk onweerstaanbare plaat afleveren. Twee duimen omhoog dus voor deze plaat en laat nu die zomer maar komen. Erwin Zijleman
cd 
LP