Platenmaatschappij Rhino staat bekend om haar bijzonder fraaie en over het algemeen ook zeer volledige reissues, maar in het geval van Van Halen heeft het label een afwijkende en wat mij betreft opvallende keuze gemaakt. Ter ere van de release van de gloednieuwe live-plaat Tokyo Dome Live In Concert, is ook een boxje verschenen met hierin niet alleen deze live-plaat, maar ook remasters van twee Van Halen platen: het titelloze debuut uit 1978 en 1984 uit, juist ja, 1984.
Nu markeert 1984 het einde van een periode, want het was de laatste plaat die Van Halen maakte met zanger David Lee Roth, tot deze in 2012 terugkeerde op het verrassend sterke A Different Kind Of Truth. Ook tussen het titelloze debuut en 1984 maakte de Amerikaanse band met deels Nederlandse wortels echter een aantal prima platen, die niet hadden misstaan in dit boxje (met name Women And Children First uit 1980 is echt niet veel minder dan de twee platen die het boxje wel hebben gehaald).
Goed, Rhino heeft de keuze gemaakt om een boxje van bescheiden omvang uit te brengen en als je er twee moet kiezen uit het oeuvre van Van Halen zijn het wel deze twee. Van deze twee vind ik het titelloze debuut uit 1978 overigens met afstand de beste, al heeft dat deels te maken met jeugdsentiment (de plaat behoort tot de eerste serieuze lp’s die ik ooit kocht na een flinke stapel uit de Alle 13 Goed serie).
Het debuut van Van Halen behoort inmiddels tot de klassiekers binnen het hardrock genre en is één van de beste debuten die in dit genre is verschenen. Van Halen beschikt op haar debuut over een aantal ijzersterke wapens. De loodzware ritmesectie legt steeds weer een fantastische basis, David Lee Roth toont zich een groot rockzanger en het gitaarspel van Eddie Van Halen blijkt op het debuut van de band onnavolgbaar.
Wat verder opvalt bij beluistering van het debuut van Van Halen is dat de muziek van de band, in tegenstelling tot die van de meeste van haar soortgenoten, niet heel stevig verankerd is in de blues. Van Halen imponeert op haar debuut met aanstekelijke popliedjes c.q. rocksongs zonder al te veel poespas. Natuurlijk wil ook Eddie Van Halen wel eens losgaan, maar daarvoor kun je net zo goed een aparte track reserveren.
Na al die jaren valt op dat het debuut van Van Halen de tand des tijd uitstekend heeft doorstaan en valt bovendien op hoeveel invloed de plaat heeft gehad. Het titelloze debuut van Van Halen klinkt nog altijd energiek, gedreven en urgent en de songs op de plaat zijn nog net zo aanstekelijk als 37 jaar geleden.
Datzelfde kan ook gezegd worden over het 6 jaar later verschenen 1984. Van Halen had in de tussenliggende jaren vier platen gemaakt die objectief bezien niet veel minder waren dan het debuut, maar ze mistten de magie van het debuut. Bovendien waren ze in commercieel opzicht minder succesvol en waren de critici minder te spreken over Van Halen II, Women And Children First, Fair Warning en Diver Down. Met 1984 viel echter alles weer op zijn plek.
Dat betekent overigens niet dat 1984 voortborduurt op het debuut van de band. Waar het geluid op het debuut van Van Halen nog grotendeels werd bepaald door de drie-eenheid gitaar, bas en drums, is er op 1984 een voorname rol weggelegd voor synths. 1984 klinkt hierdoor voller en is bovendien meer pop georiënteerd dan het debuut; luister maar eens naar de hitsingle Jump.
Toch hebben beide platen ook overeenkomsten. Zowel het debuut van Van Halen als 1984 vallen op door hun enorme energie en het gevoel voor popsongs die je na één keer horen nooit meer vergeet en hiernaast maken beide platen indruk met de al genoemde ritmesectie, vocalen en uiteraard het gitaarwerk. Zo dierbaar als het debuut van de band zal 1984 voor mij nooit worden, maar de plaat is beter dan in mijn beleving.
Na 1984 zou David Lee Roth de band verlaten. Met zanger Sammy Hagar timmerde de band zeer nadrukkelijk aan de weg, maar ik mistte wat, waardoor ik pas weer aanhaakte na de terugkeer van David Lee Roth en de release van het zeer geslaagde A Different Kind Of Truth, dat ik persoonlijk hoger inschat dan 1984.
Belangrijkste reden voor de reissues/remasters van het debuut is de release van de live-plaat Tokyo Dome Live In Concert. Laat ik eerlijk zijn. Deze valt, zeker na het geweld van Van Halen en 1984, tegen. Vies tegen zelf. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal nog wel aardig en bij vlagen zelfs geweldig (gitaren), al mis ik de urgentie van weleer, maar met name in vocaal opzicht valt er heel veel aan te merken op de nieuwe live-plaat. Gelukkig zijn de reissues van het debuut en 1984 ook los verkrijgbaar. Met name het debuut blijft een plaat die in geen enkele platenkast mag ontbreken. Erwin Zijleman
4 cd's 
6 LP's