Ik krijg met grote regelmaat tips toegestuurd van lezers van deze BLOG, maar het gebeurt eigenlijk nooit dat meerdere lezers dezelfde plaat onder mijn aandacht willen brengen. Toen ik in twee dagen tijd vijf keer werd gewezen op White Water van The Slow Show kon ik dan ook niet anders dan luisteren naar het debuut van deze Britse band. The Slow Show komt uit het Britse Manchester, maar wordt tot dusver vooral vergeleken met een Amerikaanse band; The National. Dat is een vergelijking waar op zich niet veel eer aan te behalen is, want The National opereert al jaren op eenzame hoogte.
Ik heb White Water van The Slow
Show daarom beluisterd zonder onmiddellijk aan The National te denken en dat lukt best. Natuurlijk is de muziek van The Slow Show verwant aan die van The National, maar de muziek van de band uit Manchester heeft genoeg unieke kenmerken om los van de muziek van het grote voorbeeld te worden beschreven.
White Water opent met een klassiek koor, waarna een prachtige gitaarlijn en de unieke stem van zanger Rob Goodwin het overnemen. Het is een stem die direct doet denken aan die van de zanger van de Crash Test Dummies, maar The Slow Show moet toch tot meer in staat worden gedacht dan een ‘guilty pleasure’ als Mmm Mmm Mmm.
Opener Dresden is met het geweldige gitaarwerk en de langzaam opbouwende spanning direct een van de sterkste tracks op White Water, maar ook de andere tracks op de plaat zijn zeer de moeite waard.
De songs van The Slow Show slepen zich over het algemeen langzaam voort en hebben een wat donkere ondertoon, waardoor de plaat een bijna bezwerende uitwerking heeft. Vooral in de arrangementen is de vergelijking met The National nauwelijks te onderdrukken, maar de Amerikaanse band heeft natuurlijk niet het alleenrecht op knap in elkaar stekende songs vol magie en wonderschone accenten.
Verder heeft The Slow Show met zanger Rob Goodwin een bijzonder wapen in bezit. In eerste instantie moest ik vooral gniffelen om de donkerbruine stem van de Brit, maar na enige gewenning kan ik toch alleen maar concluderen dat deze stem The Slow Show een bijzonder eigen geluid geeft en het debuut van de band voorziet van een bijzondere sfeer. Bovendien wordt Goodwin na enige gewenning een steeds betere zanger, die over een groter bereik beschikt dan je in eerste instantie zult vermoeden en uiteindelijk dichter tegen Queensryche, Lambchop of Tindersticks dan tegen de Crash Test Dummies aan zit.
White Water van The Slow Show is een plaat die schreeuwt om beluistering met de koptelefoon. Dan pas immers hoor je uit hoeveel lagen de muziek van de band bestaat en hoe knap deze lagen door elkaar heen lopen. Bovendien hoor je pas bij aandachtige beluistering hoe knap The Slow Show de spanning opbouwt in haar songs.
Ik lees in flink wat recensies dat de muziek van The Slow Show door het lage tempo als saai wordt ervaren, maar die ervaring heb ik absoluut niet. White Water is als een wolkenlucht die iedere keer verandert van kleur en vorm. Kijk af en toe eens omhoog en je ziet alleen wolken. Kijk met aandacht en je ziet een imposant schouwspel vol subtiele verschuivingen.
Veel songs op White Water hebben een atmosferisch aandoend klankentapijt als onderlaag, waarop het bijzonder mooie gitaarwerk en de bijzondere stem voor de variatie zorgen, maar incidenteel komt deze variatie ook van blazers, strijkers en synths. Het blijft lastig om de muziek van The Slow Show goed te beschrijven, maar dat termen als ‘wonderschoon’ en ‘bezwerend’ op zijn plaats zijn weet ik zeker. Ga dus vooral zelf luisteren naar deze bijzondere plaat. Ga je geen spijt van krijgen. Erwin Zijleman
cd 
LP