Juliana Hatfield dook halverwege de jaren 80 op als frontvrouw van de invloedrijke maar helaas zwaar onderschatte band Blake Babies (die overigens hun beste plaat pas maakten na een eenmalige reünie in 2001). Aan het begin van de jaren 90 maakte ze kort deel uit van The Lemonheads (ze is te horen op de beste plaat van de band, It’s A Shame About Ray uit 1992), maar hierna begon Juliana Hatfield aan een solocarrière die tot op de dag van vandaag duurt. Het heeft een enorme stapel platen opgeleverd (ik tel een dozijn platen in mijn platenkast), waaronder ook één onder de naam The Juliana Hatfield Three (één van haar betere platen) en één onder de naam Juliana’s Pony (de zwakste van het stel).
Het zijn platen die ik persoonlijk bijna allemaal goed vind; heel goed zelfs. Daar sta ik zeker niet alleen in, want ook de critici roemen keer op keer de constante en hoge kwaliteit van de platen van Juliana Hatfield. Het zijn overigens ook platen die behoorlijk op elkaar lijken, want Juliana Hatfield heeft een uit duizenden herkenbaar geluid dat in al die jaren nauwelijks veranderd is.
Whatever, My Love verschijnt voor de afwisseling weer eens onder de naam The Juliana Hatfield Three en is hierdoor feitelijk de opvolger van Become What You Are uit 1993; zoals gezegd één van de betere platen van Juliana Hatfield.
Het maakt voor de muziek van Juliana Hatfield overigens niet zo gek veel uit welke naam er op de cover prijkt, al moet gezegd worden dat Whatever, My Love opvallend hecht en geïnspireerd klinkt.
Het zo herkenbare geluid van Juliana Hatfield wordt voor een belangrijk deel gedragen door haar nog altijd wat meisjesachtige stem. Het is een stem die aangenaam kan verleiden en die fraai kleurt in de gitaarliedjes waarin Juliana Hatfield inmiddels al zo lang grossiert.
Het zijn lekker in het gehoor liggende gitaarliedjes, die meerdere kanten op schieten. In een deel van haar songs verwerkt Juliana Hatfield invloeden uit de West Coast pop en psychedelica, terwijl in andere songs invloeden uit de American Underground en powerpop centraal staan, maar de muziek van Juliana Hatfield heeft ook raakvlakken met de indierock van bands als Throwing Muses en Belly.
De gitaarsongs van Juliana Hatfield zijn soms lieflijk en dromerig, maar net zo vaak rauw en stekelig, wat haar platen van flink wat dynamiek voorziet. Die dynamiek is in zeer ruime mate aanwezig op Whatever, My Love. Het is, meer dan zijn voorgangers, een bandplaat en dat geeft energie.
Het directe maar veelzijdige gitaarspel van Juliana Hatfield en haar verleidelijke vocalen, worden steeds weer versterkt door de solide, uit bassist Dean Fisher en drummer Todd Philips bestaande ritmesectie, waardoor de plaat geïnspireerder en urgenter klinkt dan zijn directe voorgangers.
The Juliana Hatfield Three verrast op Whatever, My Love met twaalf zorgeloze popliedjes. Het is bijna 40 minuten muziek, maar toch is het iedere keer zo weer voorbij. Hierna, wil je eigenlijk maar één ding: nog een keer, nog een keer. Erwin Zijleman
