Chris Bell werd slechts 27 jaar en is één van de minder bekende leden van de 27 Club; een trieste lijst met muzikanten die op hun 27e overleden (met Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain en Amy Winehouse als bekendste leden). In die 27 jaar maakte Chris Bell gelukkig wel muziek die er toe deed. Chris Bell liep op de middelbare school Alex Chilton al tegen het lijf, maar het duurde even voor ze samen een legendarische band zouden vormen. Chilton beproefde zijn geluk eerst in The Box Tops, maar in 1971 werd in Memphis, Tennessee, Big Star opgericht.
Big Star bestond slechts vier jaar en maakte in die vier jaar drie platen, maar zou een onuitwisbare indruk maken en enorm veel invloed hebben op de popmuziek in de decennia die volgden. De platen van de band mogen als je het mij vraagt in geen enkele platenkast ontbreken.
Chris Bell verliet Big Star al ruim voor het doek viel voor de band. Het spelen van de tweede viool achter de charismatische Alex Chilton beviel hem niet, waarna hij besloot om solo verder te gaan. Zijn solocarrière kwam echter niet van de grond, waarna Chris Bell besloot de popmuziek vaarwel te zeggen. Hij accepteerde een management positie in de fast food keten die in het bezit was van zijn familie (Taco Bell?) en leek verloren voor de popmuziek.
Een paar jaar later kroop het bloed toch waar het niet gaan kon. Chris Bell dook de studio in en stond sporadisch weer op het podium. Tot een echte comeback zou het helaas niet komen. Op 27 december 1978 trapte Chris Bell het gaspedaal van zijn auto net wat te diep in en werden een stuurfout en een boom hem fataal.
De demo’s die hij in jaren ervoor had opgenomen kwamen op de plank terecht en bleven hier tot aan het begin van de jaren 90 liggen. Pas in 1992 verschenen de verzamelde demo’s van Chris Bell onder de naam I Am The Cosmos. De plaat werd uiteraard warm ontvangen door de trouwe Big Star fans, maar verdween vervolgens in de anonimiteit.
Onlangs verscheen een bijzonder fraaie luxe editie van de plaat. De luxe editie van I Am The Cosmos van Chris Bell bevat maar liefst 27 tracks en zet Chris Bell dan eindelijk op de kaart als de grote muzikant die hij tijdens zijn leven maar niet kon worden.
I Am The Cosmos laat horen dat Chris Bell een geweldig songwriter was. Zijn werk heeft uiteraard raakvlakken met dat van Big Star, al is de muziek van Chris Bell over het algemeen wel wat energieker en rauwer. Het is muziek die urgentie uitstraalt en die, direct bij eerste beluistering, memorabel klinkt.
I Am The Cosmos laat zich beluisteren als een grote plaat uit de jaren 70 en doet objectief bezien niet onder voor de inmiddels erkende grote platen uit deze periode. Omdat het voor een belangrijk deel gaat om demo’s, klinkt I Am The Cosmos rauw en ongepolijst en is niet alles even goed uitgewerkt, maar op één op andere manier komt dit de songs van Chris Bell ten goede.
I Am The Cosmos bevat twee schijven vol ruwe diamanten die je zelf mag slijpen. Het zijn vooral energieke rocktracks, maar incidenteel blijkt Chris Bell ook goed voor een hartverscheurende ballad, waarin eenmaal ook vriend Alex Chilton opduikt.
I Am The Cosmos was tot dusver niet veel meer dan een voetnoot in de geschiedenis van de popmuziek, maar na beluistering van de luxe editie van de plaat durf ik wel te beweren dat de enige soloplaat van Chris Bell veel meer is dan dat. I Am The Cosmos is een plaat die zonder dat fatale auto ongeluk in 1978 waarschijnlijk al lang een klassieker was geweest. Veel te mooi om te laten liggen dus. Erwin Zijleman
