Een van de meest bijzondere jaarlijstjes die ik de afgelopen maand tegen kwam was het jaarlijstje met de beste platen uit Schotland. Uit dit lijstje van The Herald Scotland had ik de platen van Belle And Sebastian, Linden, Django Django, The Waterboys, C Duncan en Rachel Sermanni, maar de rest van de lijst zat vol mysterie.
Neem nu de nummer 1 uit de lijst: The Bell That Never Rang van Lau.
Lau maakt muziek die het label ‘experimentele folk’ opgeplakt heeft gekregen. Dat experimentele hoor je terug in de bijzondere instrumentatie. Lau maakt gebruik van de akoestische instrumenten die je verwacht in Britse folkmuziek, maar kiest hiernaast meer dan eens voor complexe, vaak repeterende akkoorden, uithalen van elektrische gitaren, inventief gebruik van elektronica en prachtig atmosferisch of juist stuwend vioolwerk.
De muziek op The Bell That Never Rang fascineert hierdoor meedogenloos, maar is ook mooi en trefzeker. Het is prachtig hoe Lau de spanning in haar muziek opbouwt en hoe het kan schakelen tussen muziek die zich als een warme deken om je heen slaat en muziek die je continu vastgrijpt en op het verkeerde been zet.
De songs van Lau zijn buiten de complexe instrumentatie niet eens zo heel experimenteel. De plaat opent met een mooie en intieme folksong en laat vervolgens een track horen die, mede door de mooie zang, met een beetje fantasie van The Beatles had kunnen zijn. Het toegankelijkere geluid van Lau is naar verluid het resultaat van de samenwerking met Joan Wasser (beter bekend als Joan As Police Woman), die de plaat produceerde.
The Bell That Never Rang bevat zes tracks, waarvan er vijf redelijk toegankelijk zijn. Dat Lau het stempel ‘experimentele folk’ niet voor niets opgedrukt heeft gekregen hoor je in de maar liefst 17 minuten durende titeltrack, waarin Lau aangevuld met een strijkerskwartet een prachtige soundtrack neerzet voor een film die je zelf mag bedenken.
Het is een wonderschone aanvulling op de toegankelijkere tracks op de plaat, die allemaal laten horen dat traditionele Britse folkmuziek en avontuur wel degelijk samen kunnen gaan. Hele bijzondere plaat. Erwin Zijleman
