Hierna was het voor mij gedaan. Suede maakte nog twee middelmatige platen (Head Music uit 1999 en A New Morning uit 2002), waarna het doek definitief leek gevallen.
Drie jaar geleden keerde Suede terug met het over het algemeen goed ontvangen Bloodsports, maar ik heb er volgens mij niet naar geluisterd.
Ik heb gelukkig wel geluisterd naar het vorige week verschenen Night Thoughts, want dit is een plaat die niet heel veel onder doet voor het bijzondere drietal dat Suede zo’n twintig jaar geleden maakte.
Night Thoughts opent met zwaar aangezette strijkers, maar begeeft zich vervolgens al snel op bekend terrein. De ritmesectie en toetsenist leggen een loodzware basis, gitarist Richard Oakes tovert de ene na de andere majestueuze gitaarlijn uit zijn instrument, terwijl zanger Brett Anderson de muziek van Suede voorziet van emotie, drama en bombast.
Het zijn ingrediënten die Suede altijd heeft verwerkt in haar muziek (en dus ook op de mindere platen), maar op Night Thoughts zijn ook de goede songs weer terug.
Waar de muziek van Suede op de mindere platen van de band verzoop in bombast en aanstellerij, is Night Thoughts over de hele linie een urgente en goed gedoseerde plaat. Natuurlijk pakt Brett Anderson weer flink uit met theatrale vocalen en ook de instrumentatie is meer dan eens bijna over the top, maar het is dit keer functioneel drama, dat nadrukkelijk bijdraagt aan de hoge kwaliteit van de songs op Night Thoughts.
Ik had niet verwacht dat ik nog eens zo zou genieten van een nieuwe Suede plaat, maar Night Thoughts is, mede dankzij het werkelijk geweldige gitaarwerk, een bijzonder aangename verrassing. Suede is terug. En hoe. De plaat is overigens ook verkrijgbaar met een bijbehorende film die het beeldende karakter van Night Thoughts onderstreept. Erwin Zijleman
