Capital van The Drink is in Nederland helaas een beetje ondergesneeuwd, maar omdat de Britse kwaliteitskrant The Guardian de plaat van de Britse band maar blijft bejubelen, ben ik gelukkig toch nog in aanraking gekomen met de muziek van het trio uit Londen. In The Drink draait op het eerste gehoor alles om de van oorsprong Ierse muzikante Dearbhla Minogue, die met haar bijzondere gitaarspel en haar uitstekende zang het geluid van The Drink voor een belangrijk deel bepaalt.
De gitaarlijnen op Capital zijn heerlijk stekelig en blijven maar om je heen draaien. Het doet wel wat denken aan de gitaren van bands als Belly, The Breeders en vooral Throwing Muses; bands die ook overigens in vocaal opzicht relevant vergelijkingsmateriaal aandragen.
Wanneer je wat dieper graaft zijn ook invloeden van bands als The Slits en The Raincoats hoorbaar, maar Capital doet ook meer dan eens denken aan Belle And Sebastian en heeft ook zeker naar Stereolab geluisterd.
Al deze invloeden worden verwerkt in muziek die genadeloos vermaakt, maar ook stevig intrigeert. De songs van The Drink zijn voorzien van een suikerzoete toplaag, maar onder deze laag durft de band flink te experimenteren.
Buiten de aanstekelijke refreinen zijn de gitaarlijnen soms onnavolgbaar, durft de zang buiten de hokjes te kleuren en zorgt een fraai orgeltje voor de sfeer. Tenslotte blijkt dat naast de zang en gitaar van Dearbhla Minogue ook de ritmesectie van The Drink belangrijk zo niet cruciaal is.
Drummer Daniel Fordham en bassist David Stewart geven hun vrouwelijke collega alle ruimte, maar voorzien Capital ook van even fascinerende als swingende ritmes. De combinatie van stekelige en soms uit de bocht vliegende gitaren en geweldige ritmes maakt stilzitten bijna onmogelijk en contrasteert prachtig met de engelachtige zang van Dearbhla Minogue.
Capital is een plaat die liefhebbers van alle hierboven genoemde bands direct zal bevallen, maar het is ook een plaat die veel meer heeft te bieden dan vluchtige beluistering laat horen. The Drink maakt muziek die bol staat van de onderhuidse spanning, maar het is ook een plaat vol zoete verleiding. In Engeland gelukkig op de juiste waarde geschat, maar deze prachtplaat verdient ook in Nederland alle aandacht. Erwin Zijleman
