De popprinsessen van de afgelopen jaren lijken (eindelijk) volwassen te worden. Nadat Miley Cyrus vorig jaar al een psychedelische popplaat afleverde die zo af en toe naar veel meer smaakte (maar minstens net zo vaak de plank mis sloeg), dook vorige week Rihanna op met een plaat die veel beter is dan alle andere platen die ze tot dusver heeft gemaakt. Het grootste probleem van Rihanna was tot dusver dat ze zich omringde met zoveel topproducers dat een zoektocht naar Rihanna zelf vaak niet zoveel meer opleverde. Aan wereldhits geen gebrek maar naar pure emotie of een eigen smoel kon je lang zoeken zonder ook maar iets te vinden. Het heeft Rihanna zeker geen windeieren gelegd, maar voor de muziekliefhebber was het er over het algemeen niet veel te genieten op haar platen.
Op het uit het niets verschenen ANTI is Rihanna vooral zichzelf en dat valt niet tegen. Integendeel zelfs. Op ANTI heeft Rihanna een voorkeur voor lekkere lome beats en durft ze te experimenteren met gitaren en vooral met bijzonder klinkende elektronica. Het levert een lekker ontspannen geluid vol rafelrandjes op en het is een geluid dat bijzonder knap in elkaar steekt (met de koptelefoon is ANTI echt veel beter dan zachtjes uit de speakers).
Rihanna overtuigde in vocaal opzicht altijd vrij makkelijk, maar op het lome ANTI komt haar stem nog veel beter tot zijn recht. Dat betekent overigens niet noodzakelijkerwijs dat haar stem mooier is op ANTI, want ontdaan van alle trucjes die in de studio kunnen worden gebruikt om een stem op te poetsen, klinkt Rihanna op ANTI een aantal malen lekker rauw of wellustig, maar af en toe ook wel wat rafelig en onvast.
Dat werkt op zich uitstekend in een bijna bluesy of soulvolle track (luister maar eens naar het prachtige Love On The Brain of het er op volgende Higher) of in een folky popliedje, maar ook in de lome elektronische popmuziek op ANTI geven de rauwere, zwoelere en rafeligere vocalen van Rihanna de plaat een duw in de goede richting.
Met ANTI lijkt Rihanna afscheid te nemen van de kauwgomballenpop en kiest ze voor een avontuurlijker en zeker ook persoonlijker geluid dat nog steeds hitgevoelige songs op kan leveren maar ook flink tegen de haren in kan strijken. Het eigenzinnige hoor je op ANTI overigens niet alleen in de muziek, maar zeker ook in de teksten, waarin Rihanna zo af en toe flink van leer trekt.
Al met al een plaat die het verdient om gehoord te worden, ook door een ieder die tot dusver met een grote boog om de platen van Rihanna heen liep, zoals ik. Erwin Zijleman
ANTI was kort gratis te downloaden, maar is nu alleen te streamen of te downloaden via TIDAL (http://tidal.com/nl/store/album/56677089) of iTunes/Apple Music (zie hieronder). Volgende week komt de plaat ook fysiek uit en volgen mogelijk ook Spotify en Deezer.
