Een goed begin is het halve werk. Het is een cliché, maar het is ook vaak waar. Neem nu Sun Leads Me On, de tweede plaat van de Canadese band Half Moon Run. Ik was tot dusver nog niet echt onder de indruk van de muziek van de band uit Montreal, maar de openingstrack van hun tweede plaat is werkelijk wonderschoon. Het is een track die je mee terug neemt naar de melodieuze Westcoast popmuziek uit de jaren 70 en dat is muziek die vaker terugkeert op Sun Leads Me On.
Half Moon Run is nog steeds niet vies van Fleet Foxes achtige folk, maar het geluid op de tweede plaat van de band is veel rijker en avontuurlijker dan het geluid op het debuut, dat me maar matig kon bekoren.
Half Moon Run laat op Sun Leads Me On de zon schijnen met gloedvolle gitaarmuziek, maar het experimenteert zo nu en dan ook flink met elektronica en invloeden uit de Krautrock. In een aantal tracks schuift Half Moon Run op richting de psychedelische Americana van een band als My Morning Jacket, maar Sun Leads Me On flirt ook opzichtig met grootse popmuziek (een aantal tracks doet denken aan Muse, een andere track aan Coldplay). Ook invloeden uit de muziek van stadgenoten The Arcade Fire zijn dit keer duidelijk hoorbaar.
Bands die kiezen voor een dergelijk breed spectrum klinken vaak stuurloos, maar Sun Leads Me On van Half Moon Run is een plaat vol focus en urgentie. Het is een plaat die gebruik maakt van de vele sterke wapens die de Canadese band in huis heeft.
De zang en de koortjes (van CSN allure) op de plaat zijn niet alleen prachtig, maar geven de plaat ook een aangenaam nostalgisch geluid. Het brede en trefzekere instrumentarium draagt bij aan het warme geluid van de plaat, maar is ook de motor van de veelzijdigheid.
Half Moon Run was op haar debuut nog geen hele opvallende band, maar laat op haar tweede plaat horen dat het zich op meerdere terreinen kan onderscheiden. Het is daarom jammer dat Sun Leads Me On tot dusver niet de aandacht en waardering heeft gekregen die de plaat zo verdient. Ik heb de tweede van Half Moon Run zelf ook lang laten liggen, maar vind het inmiddels toch een plaat die met kop en schouders boven de middelmaat uitsteekt. Erwin Zijleman
