De naam Chairlift kwam ik voor het eerst tegen bij mijn bespreking van Arcadia van Ramona Lisa. Ramona Lisa bleek een soloproject van Caroline Polachek en deze Caroline Polachek vormt ook de helft van het duo Chairlift. Het vanuit Brooklyn opererende duo kreeg in het verleden het etiket synthpop opgeplakt, maar kennelijk is Chairlift op Moth een wat andere weg ingeslagen.
Moth staat immers vol met lekker in gehoor liggende en verrassend warmbloedig klinkende popmuziek. Chairlift klinkt op Moth broeierig en funky, schuwt de schaamteloos aanstekelijke popmuziek niet, maar verrast ook met knap gemaakte muziek die uit vele lagen bestaat.
Chairlift heeft misschien een historie in de synthpop, maar de synths moeten op Moth vaak genoegen nemen met een rol op de achtgrond. Wanneer je Moth met de koptelefoon beluistert hoor je hoe mooi de onderlagen zijn, maar bij wat minder aandachtige beluistering domineren zwoele beats, diepe bassen en de aanstekelijke maar ook zeer overtuigende vocalen van Caroline Polachek.
Moth moet hierdoor een veel breder publiek kunnen bereiken dan Chairlift deed met haar vorige platen, maar de nieuwe plaat van het duo moet ook niet onderschat worden. Chairlift maakt op Moth muziek die bijzonder lekker in het gehoor ligt, maar Moth is ook een plaat met songs vol geheimen en complexe structuren en het is bovendien een verrassend veelzijdige plaat die invloeden uit meerdere decennia bestrijkt.
Zeker bij aandachtige beluistering blijkt de muziek van het New Yorkse duo zeer avontuurlijk en verrassend bezwerend. Met name wanneer Chairlift gas terug neemt en de ritmes net wat minder dominant zijn, is Moth een plaat vol mooie luisterliedjes (die heel soms zelfs aan die van Sade doen denken) en het zijn luisterliedjes met inhoud.
Chairlift beweegt zich met Moth binnen een genre waar ik zeker niet blind voor ga, maar het bijzondere Moth heeft me toch vrij makkelijk weten te overtuigen en blijft dat ook doen. Erwin Zijleman
