Inmiddels ken ik de Amerikaanse singer-songwriter van een prachtig oeuvre, dat in eerste instantie in de jaren 70, 80 en 90 een aantal hele mooie platen heeft opgeleverd (met Ghost Writer uit 1977 als mijn persoonlijke favoriet).
Het oeuvre van de singer-songwriter uit New York stopte lange tijd in 1997, maar sinds Garland Jeffreys in 2011 begon aan zijn tweede jeugd presteert hij gelukkig weer op de toppen van zijn kunnen en is hij misschien nog wel productiever dan in zijn jonge jaren.
Na The King Of In Between uit 2011 en Truth Serum uit 2013, is 14 Steps To Harlem al weer het derde album uit de tweede jeugd van Garland Jeffreys. Het is wederom een hele sterke plaat, die laat horen dat de inmiddels 72 jaar oude muzikant nog lang niet versleten is.
14 Steps To Harlem volgt in grote lijnen vrijwel hetzelfde recept als alle vorige platen van de Amerikaan. De muziek van Garland Jeffreys is verankerd in de rock ’n roll uit de jaren 50, maar sleept er vervolgens van alles bij.
De muzikant uit New York is niet vies van soul en blues, maar verloochent ook zijn deels Puerto Ricaanse wortels niet. Wanneer invloeden uit de rhythm & blues domineren schuurt ook 14 Steps To Harlem weer dicht tegen de platen van Van Morrison aan, maar Garland Jeffreys zaagt ook op zijn nieuwe plaat weer nadrukkelijk aan de stoelpoten van de Rolling Stones, raakt af en toe aan de muziek van Springsteen en Southside Johnny, doet wel wat denken aan de geweldige platen van Ian Hunter en heeft, zoals altijd, ook een zonnig klinkend reggae deuntje in de aanbieding.
Ook 14 Steps To Harlem is daarom weer een heerlijke muzikale smeltkroes met invloeden uit uiteenlopende genres, maar de songs van Garland Jeffreys vallen ook op door al het gevoel dat de Amerikaan in zijn vocalen legt en door de bijzondere verhalen die hij vertelt.
In het verleden waarin dit vaak verhalen waarin misstanden in de Amerikaanse samenleving (en met name racisme) meedogenloos aan de kaak werden gesteld. Op zijn nieuwe plaat blikt Garland Jeffreys vooral terug op zijn leven in New York, op zijn bijzondere muzikale carrière en op alle collega muzikanten die ons inmiddels ontvallen zijn, waaronder Lou Reed, wiens Waiting For The Man een fraaie vertolking krijgt (de beste van de wat overbodige covers op de plaat).
Hopelijk kan Garland Jeffreys nog een tijdje mee, want ook 14 Steps To Harlem is weer een plaat die makkelijk overtuigt met tijdloze popsongs vol emotie en urgentie en een instrumentatie vol vakmanschap, die zowel in de wat stevigere songs als in de sfeervolle ballads goed tot zijn recht komt.
Garland Jeffreys is zeker niet de enige ouwe rot die nog uitstekende platen maakt, maar vergeleken met de meeste van zijn leeftijdsgenoten is hij nog verrassend goed bij stem. Het geeft 14 Steps To Heaven hopelijk het zetje in de rug dat nodig is om deze plaat de aandacht te geven die de muziek van Garland Jeffreys zo verdient, want ook 14 Steps To Heaven is weer een grootse plaat. Erwin Zijleman