Op deze plaat imponeerde de tegenwoordig vanuit Antwerpen opererende, maar in het Brabantse Helmond geboren, singer-songwriter met prachtige en opvallend intieme songs.
Dit doet ze ook weer op het nu verschenen Bounce Back, dat zeker in het verlengde ligt van zijn voorganger, maar ook weer een volgende stap zet.
Chantal Acda slaagde er in het verleden in om grote namen aan zich te binden (zo werkte ze al samen met onder andere geluidskunstenaar Nils Frahm en met Walkabouts voorman Chris Eckman) en is daar ook dit keer in geslaagd.
Niemand minder dan meestergitarist Bill Frisell voorziet Bounce Back van bijzondere gitaarlijnen, terwijl Phill Brown, die indruk maakte met Talk Talk en vooral met de verstilde soloplaat van Talk Talk zanger Mark Hollis, tekende voor de productie van de plaat.
Op Bounce Back betovert Chantal Acda met wonderschone en ook dit keer opvallend intieme songs, maar het zijn ook songs die dieper graven en meer tijd claimen dan gebruikelijk is in het genre waarin Chantal Acda opereert.
Centraal staat ook dit keer de prachtige stem van Chantal Acda, die net zo helder en pastoraal kan zingen als de Britse folkzangeressen uit de jaren 70, maar net zo makkelijk in de huid kruipt van Scandinavische ijsprinsessen of de zangeressen die in de jaren 70 de muziek uit de Laurel Canyon bij Los Angeles kleur gaven.
Chantal Acda beschikt over een warme en heldere stem die de ruimte prachtig kan vullen, maar die aan kracht wint door deze ruimte juist niet volledig te vullen. De singer-songwriter uit Antwerpen doseert haar vocalen prachtig en geeft ook nog eens alle ruimte aan de werkelijk prachtige instrumentatie op de plaat.
Het is een instrumentatie waarin de even onnavolgbare als trefzekere gitaarlijnen van Bill Frisell het meest opvallen, maar ook de bijdragen van de blazers, de subtiele elektronica en de avontuurlijke en soms lang repeterende percussie zijn het vermelden zeker waard.
Chantal Acda laat in haar zang veel ruimte open en de bijzondere instrumentatie op de plaat doet eigenlijk precies hetzelfde. Phil Brown maakte met Mark Hollis eens een verstilde en minimalistische plaat en heeft ook Bounce Back van Chantal Acda voorzien van een uiterst subtiel en soms bijna minimalistisch geluid. Op Bounce Back wordt geen noot teveel gespeeld, maar iedere noot die wordt gespeeld is raak.
Chantal Acda heeft op Bounce Back gekozen voor wat langere songs (de plaat bevat 9 tracks die samen 50 minuten duren), waarin ruimte is voor wat langere instrumentale passages en onthaastende zang. Het levert flink wat muzikale hoogstandjes op en het zijn hoogstandjes waarin het experiment niet wordt geschuwd.
Toch is Bounce Back een opvallend toegankelijke plaat. Chantal Acda maakt op haar nieuwe plaat indruk met intieme, ingetogen maar ook indringende songs met inhoud. Bounce Back vertelt persoonlijke verhalen over zaken die ons allemaal bezig zouden moeten houden en streelt ondertussen het oor met prachtige zang en een instrumentatie en productie vol onderhuidse spanning.
Ik was twee jaar geleden zeer onder de indruk van het fraaie The Sparkle in Our Flaws, maar Bounce Back is nog veel mooier en indrukwekkender. Zomaar een van de muzikale hoogtepunten van 2017 tot dusver. Erwin Zijleman