De samenstelling van het denkbeeldige koffertje varieert uiteraard over de tijd, maar Bachelor No. 2 Or, The Last Remains Of The Dodo van Aimee Mann zit er bijna altijd in.
Aimee Mann liet in de jaren 80 met haar band ‘Til Tuesday zo nu en dan al horen dat ze een bijzonder talent is en dat deed ze ook op de twee soloplaten die ze in de jaren 90 uitbracht.
Op het in 2000 verschenen Bachelor No. 2 Or, The Last Remains Of The Dodo viel echter alles op zijn plaats. Aimee Mann had de muziekindustrie een paar jaar eerder de rug toegekeerd, maar stond nu op eigen benen en imponeerde met een plaat vol songs die ik na één keer horen echt nooit meer wilde vergeten.
Omdat Bachelor No. 2 Or, The Last Remains Of The Dodo me zo enorm dierbaar is, gaat Aimee Mann de inmiddels 17 jaar oude plaat waarschijnlijk nooit meer overtreffen, maar ook de vier soloplaten die ze de afgelopen 17 jaar heeft uitgebracht waren van een bijzonder hoog niveau. Het geldt ook weer voor het deze week verschenen Mental Illness, dat ik na een paar keer horen al wel net wat beter vind dan zijn vier voorgangers.
Mental Illness focust op alle ellende die in een menselijk leven voorbij kan komen, waaronder uiteraard de ellende in de liefde. Het is ellende die in het leven van Aimee Mann kennelijk in ruime mate voorbij is gekomen, want Mental Illness is in tekstueel opzicht een behoorlijk donkere plaat.
In muzikaal opzicht valt dat (gelukkig) nog wel mee. Vergeleken met de vorige platen van Aimee Mann is Mental Illness een verrassend ingetogen plaat. Aimee Mann kiest op haar nieuwe plaat voor grotendeels akoestische en over het algemeen vrij langzame songs, die vaak stemmig zijn ingekleurd met strijkers en verder worden gedomineerd door akoestische gitaar en piano. Het zijn songs waarin melancholie nadrukkelijk doorklinkt, maar ook in de lentezon doet Mental Illness het uitstekend.
Aimee Mann werkt ook op haar nieuwe plaat weer samen met producer Paul Bryan en deze verdient alle lof voor het geluid op de plaat. Mental Illness klinkt warm en ruimtelijk en dit past goed bij de bijzondere, maar volgens de critici wat vlakke stem van Aimee Mann.
Mental Illness is misschien wat meer ingetogen dan zijn voorgangers, maar ligt toch ook duidelijk in het verlengde van alle platen die Aimee Mann sinds Bachelor No. 2 Or, The Last Remains Of The Dodo heeft gemaakt.
Net als op dit miskende meesterwerk uit 2000 komt de Amerikaanse singer-songwriter op Mental Illness op de proppen met songs die je raken, verleiden en betoveren. Bij de vorige platen verlangde ik toch vrijwel onmiddellijk naar de plaat uit 2000, maar Mental Illness komt momenteel heel vaak voorbij en verveelt geen moment.
Mental Illness zal Bachelor No. 2 Or, The Last Remains Of The Dodo niet verdringen uit het koffertje voor het onbewoonde eiland, maar is in het aanbod van dit moment voor mij een klasse apart. Prachtplaat. Erwin Zijleman