Na Red Skies Over Paradise was het helaas net wat te lang stil rond de band en verdween Fischer-Z uit beeld.
De band rond zanger/gitarist John Watts, die vanaf dat moment in zijn eentje Fischer-Z vormde, maakte nog wel een aantal platen, maar trok weer voor het eerst mijn aandacht met het uitstekende This Is My Universe, dat een jaar geleden verscheen. Precies een jaar later is er al weer een nieuwe plaat van de band en ook op Building Bridges klinkt de band rond John Watts weer net zo urgent als in haar gloriejaren.
Fischer-Z is nooit bang geweest om de belangrijke maatschappelijke problemen aan de kaak te stellen en doet dat ook op Building Bridges. Direct in de openingstrack Damascus Disco spuwt John Watts als een ‘angry young man’ zijn gal over het bombarderen van woonwijken in het Midden-Oosten en in de tweede track wordt vervolgens op even scherpe wijze de uitbuiting van arbeiders in de wereldeconomie aan de kaak gesteld.
In de teksten is het nodige vuur en venijn te horen en dit vuur en venijn komen terug in de muziek. Fischer-Z klinkt op Building Bridges heerlijk rauw, maar net als in haar beste jaren verpakt de band haar muziek en boodschap vrijwel zonder uitzondering in aanstekelijke songs.
Ook op haar nieuwe plaat grijpt Fischer-Z weer met enige regelmaat terug op haar gloriejaren, maar Building Bridges klinkt, net als het vorig jaar verschenen This Is My Universe, toch anders dan Word Salad, Going Deaf For A Living en Red Skies Over Paradise.
Vooral in vocaal opzicht is er wel wat veranderd. De stem van John Watts is wat minder hoog dan in het verleden en laat een rauw randje horen. Ik moest daar vorig jaar nog wel wat aan wennen, maar op Building Bridges zingt John Watts wat mij betreft beter dan ooit.
Ook in muzikaal opzicht is de nieuwe plaat van Fischer-Z een verrassend sterke plaat. Building Bridges klinkt nog diverser dan de al zo gevarieerde platen uit de beginjaren van de band en combineert stevige gitaren met funky blazers in songs die stuk voor stuk anders klinken. Persoonlijk vind ik de songs waarin John Watts stevig om zich heen trapt over alle ellende in de wereld het sterkst, maar ook de net wat lichtvoetigere songs op de plaat blijven heerlijk hangen en stralen urgentie uit.
This Is My Universe vond ik vorig jaar een aangename verrassing en een veel betere plaat dan al het andere dat Fischer-Z na 1981 uitbracht, maar de plaat kwam nog niet in de buurt van de briljante trilogie die de band tussen 1979 en 1981 uitbracht.
John Watts, die overigens dit jaar het 40 jarig bestaan van zijn geesteskind Fischer-Z viert, komt wat mij betreft met Building Bridges wel in de buurt van de drie briljante platen van een aantal decennia geleden.
Direct bij eerste beluistering was het genieten, maar inmiddels is de nieuwe van Fischer-Z nog veel beter en de rek is er nog lang niet uit. Een knappe prestatie van een muzikant die al zo lang mee gaat en zijn successen vierde toen de wereld er nog totaal anders uit zag. En nu volgend jaar ook deze trilogie vervolmaken. Erwin Zijleman