Er is wel sprake van een serieuze stijlbreuk, want waar de oude meester tussen 1990 en 2012 zijn oeuvre spaarzaam aanvulde met zeer interessant nieuw eigen werk, leunt hij sinds het in 2015 verschenen Shadows In The Night uitsluitend op het werk van anderen.
Een bijzondere move van een muzikant die vorig jaar terecht werd beloond met de Nobelprijs voor de literatuur.
Bob Dylan omarmde op Shadows In The Night songs uit The Great American Songbook en gaf voor het eerst serieus uiting aan zijn liefde voor het werk van Frank Sinatra. Ik heb er flink aan moeten wennen, maar uiteindelijk ben ik van Shadows In The Night en de vorig jaar verschenen opvolger Fallen Angels gaan houden, waarbij het sublieme concert in het Amsterdamse Carré zeker heeft geholpen.
Nog geen jaar na Fallen Angels ligt er al weer een nieuwe plaat van Bob Dylan in de winkel, Triplicate. De titel van de plaat zingt al een tijdje rond en leek te verwijzen naar het voltooien van een trilogie, maar dit is maar een deel van het verhaal. De nieuwe plaat van Bob Dylan bestaat immers uit 3 cd’s of LP’s en is goed voor ruim anderhalf uur muziek en 30 tracks. Dat is heel veel en misschien zelfs wel teveel, zodat ik het in eerste instantie prima vond dat op de streaming media slechts een selectie van 10 songs is te beluisteren.
Triplicate sluit aan op zijn twee voorgangers, maar legt weer een ander accent. Op Fallen Angels koos Dylan voor net iets zonnigere songs dan op Shadows In The Night. Ook Triplicate is wat opgewekter dan Shadows In The Night, maar waar Bob Dylan op de vorige twee platen vrijwel uitsluitend koos voor obscuur werk uit The Great American Songbook, komen nu ook krakers als Stormy Weather, As Time Goes By, Sentimental Journey, These Foolish Things en Stardust voorbij.
In muzikaal opzicht is er niet veel veranderd. Bob Dylan laat zich ook op Triplicate weer begeleiden door zijn geweldige tourband, die ook dit keer prachtig subtiel speelt, waarna blazers en strijkers zorgen voor de warmte die op de late avond zo gewenst is.
Op Shadows In The Night klonk de stem van Dylan nog wat ongemakkelijk in het nieuwe repertoire, maar inmiddels voelt de oude meester zich als een vis in het water en zingt hij opvallend goed, zeker als je het vergelijkt met zijn laatste plaat voor deze trilogie (Tempest), waarop zijn stembanden piepten en kraakten.
Na een vijf platen durend eerbetoon aan Frank Sinatra vind ik het nu wel weer tijd voor eigen werk van de niet voor niets met een Nobelprijs onderscheiden songwriter, maar ook Triplicate heeft toch weer veel aangenaams te bieden, zeker wanneer de zon onder is of als de zon net op is en je even niets hoeft. Het nieuwe kunstje van Bob Dylan is inmiddels bekend, maar ouwe Bob vertolkt de songs met zoveel liefde dat Triplicate uiteindelijk ook in artistiek opzicht interessant is. Erwin Zijleman