Het overigens prachtig, als een zeer lijvig boekwerk verpakte debuut van de broer en zus uit het Australische Sydney, dook op in menig jaarlijstje en was voor liefhebbers van lome folkpop lange tijd de ideale soundtrack voor een luie zondagmiddag.
Inmiddels zijn we een flinke stapel platen verder. Angus en Julia maakten er een paar samen en een paar alleen en zagen de waardering van de critici langzaam maar zeker verdampen.
De titelloze en door niemand minder dan Rick Rubin geproduceerde plaat van het Australische tweetal uit 2014 kreeg gelukkig weer wat positievere kritieken en daar viel ook niets op af te dingen. Op de plaat eerden de twee nog altijd de oude liefde folk, maar er werd ook schaamteloos geflirt met pop en rock, waardoor de plaat klonk als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast.
Het deze week verschenen Snow wordt op het eerste gezicht weer lauwtjes ontvangen, maar ik vond het direct bij eerste beluistering bijzonder lekker klinken. Op Snow hoor je af en toe nog wel wat flarden van het inmiddels al weer tien jaar oude debuut van Angus en Julia Stone, maar ook op de nieuwe plaat heeft de muziek van het tweetal weer een flinke popinjectie gekregen.
Angus en Julia Stone produceerden hun plaat dit keer zelf en hebben gekozen voor een opvallend geluid, waarin akoestische en elektronische geluiden op bijzondere wijze samenvloeien. Ook op Snow kiest het Australische duo voornamelijk voor wat lome songs, die omslaan in heerlijk broeierige songs wanneer Julia Stone de vocalen voor haar rekening neemt.
Snow krijgt een wat zweverig karakter wanneer de synths stevig aanzwellen, maar klinkt over het algemeen opvallend direct. Door het veelvuldige gebruik van een ritmebox doet Snow af en toe wat denken aan platen uit de jaren 80, wat wordt versterkt door de bijzondere gitaarlijnen, die af en toe van de hand van U2’s The Edge zouden kunnen zijn. Het is een instrumentarium dat prachtig past bij de zwoele en verleidelijke stem van Julia Stone en de wat onderkoelde vocalen van broer Angus, die elkaar prachtig afwisselen. Vooral voor de stem van Julia heb ik nog steeds een zwak.
Op het eerste gehoor is Snow vooral een plaat vol lekker in het gehoor liggende popliedjes, maar Angus en Julia Stone graven op hun nieuwe plaat ook dieper dan de gemiddelde recensie van de plaat doet vermoeden.
Ondanks de titel is Snow in eerste instantie vooral een plaat die de zon laat schijnen, maar zeker wanneer je het volume wat opschroeft is het ook een bezwerende plaat die snel aan schoonheid wint en die bijvoorbeeld in de teksten ook wel wat scherpe randjes bevat.
Ik heb tot dusver een zwak voor vrijwel alle platen van broer en zus Stone en Snow is zeker geen uitzondering. Sterker nog, persoonlijk bevalt de plaat me nog beter dan de wel goed ontvangen voorganger, zeker nadat ik de op het eerste gehoor wat irritante ritmebox had omarmd. Erwin Zijleman