Met New Masters en met name Matthew & Son legde Cat Stevens de basis voor zijn in 1970 en 1972 verschenen meesterwerken Tea For The Tillerman en Teaser And The Firecat, die absoluut moeten worden gerekend tot de beste en meest invloedrijke singer-songwriter platen uit de jaren 70.
Cat Stevens viert dit jaar misschien zijn 50e verjaardag als muzikant, maar van een lange carrière is zeker geen sprake. De Britse muzikant raakte al in de eerste helft van de jaren 70 gefrustreerd door de machtige muziekindustrie en hing zijn gitaar aan de wilgen nadat hij zich in 1978 had bekeerd tot de Islam en zich vanaf dat moment Yusuf Islam noemde.
Het zou bijna 30 jaar duren voor we weer als muzikant van hem zouden horen, maar het in 2006 onder de naam Yusuf verschenen Another Cup bleek een sterke plaat vol echo’s uit het verleden. Het in 2009 verschenen Roadsinger was nog veel sterker en ook het uit 2014 stammende Tell ‘Em I’m Gone had zeker zijn momenten.
Ter ere van de 50e verjaardag van zijn muzikantenbestaan staat op de cover van de man’s nieuwe plaat niet alleen de naam Yusuf, maar keert ook de naam Cat Stevens terug. Het is een keuze die vast deels is ingegeven door commerciële motieven, maar na beluistering van The Laughing Apple kan ik alleen maar concluderen dat het een besluit is dat ook vanuit artistieke motieven goed te rechtvaardigen is.
Op The Laughing Apple keert niet alleen de oude naam terug, maar werkt Cat Stevens ook weer samen met producer van het eerste uur Paul Samwell-Smith en oudgediende Alun Davies, die de grote platen van Cat Stevens voorzag van het zo herkenbare gitaarspel. Omdat The Laughing Apple ook nog eens voor een deel bestaat uit nieuwe bewerkingen van oude songs en songs die nog op de plank lagen, is het een plaat geworden die naadloos aansluit op de grote platen van Cat Stevens uit de eerste helft van de jaren 70.
Of de Brit hiermee nieuwe zieltjes gaat winnen durf ik te betwijfelen, maar voor de muziekliefhebber met een zwak voor nostalgie en een zwak voor de meesterwerken van Cat Stevens is The Laughing Apple waarschijnlijk een bijzonder aangename plaat.
De instrumentatie op de plaat is hier en daar voorzien van eigentijdse accenten en de stem van Cat Stevens is niet volledig ontsnapt aan het proces van veroudering, maar laat The Laughing Apple uit de speakers komen en je waant je weer in de tijd dat je Tea For The Tillerman en Teaser And The Firecat ontdekte (wat voor mij overigens pas ergens in de jaren 90 was).
The Laughing Apple is gelukkig niet alleen goed voor nostalgische gevoelens. De songs op de plaat zijn van hoog niveau en persoonlijk vind ik de hier en daar licht krakende stem van Cat Stevens misschien nog wel mooier dan de stem die de genoemde platen uit het verleden zo’n herkenbaar eigen geluid gaven. Genoeg redenen om blij te zijn met de wederopstanding van Cat Stevens, maar The Laughing Apple is ook gewoon beter dan de platen van de jonge Britse singer-songwriters. Erwin Zijleman