Voor het laatste wapenfeit van de band moesten we tot voor kort terug naar 2004, toen het niet heel bijzondere Rendezvous verscheen. Sindsdien hebben we het moeten doen met de platen van Dean Wareham, Britta Phillips en de gezamenlijke platen van Dean & Britta, maar nu is dan ook Luna weer terug.
Heel veel is er niet veranderd. De band rond Dean Wareham (die ooit ook nog furore maakte met Galaxie 500) maakt nog steeds dromerige popmuziek met hier en daar een scherp randje.
Het is popmuziek die flink is beïnvloed door illustere voorgangers als Television, The Velvet Underground, Talking Heads en zeker ook The Go-Betweens, maar Luna heeft door het verwerken van flink wat invloeden uit de dreampop ook een duidelijk eigen geluid gecreëerd.
Het is een geluid dat opvalt door het lage tempo, de ingetogen zang van Dean Wareham, de nog zachtere achtergrondzang van Britta Phillips, fraaie accenten van synths en vooral door prachtige en vaak bijna hypnotiserende gitaarlijnen. Uit deze gitaarlijnen komen ook de eerder genoemde scherpe randjes, want waar Luna meestal betovert met prachtige gitaarlijnen die zo lijken weggelopen uit de dreampop, mogen de gitaren ook wel eens ontsporen.
Ik was Luna misschien al weer bijna vergeten, maar direct toen de eerste noten uit de speakers kwamen was het weer een feest van herkenning. Deze herkenning was zo groot dat ik in eerste instantie niet eens door had dat Luna op A Sentimental Education uitsluitend songs van anderen vertolkt. Het is een opvallende serie covers vol uitersten.
Luna opent met een uitstekende versie van Fire in Cairo van The Cure en gaat vervolgens aan de haal met songs van nogal uiteenlopende bands als The Rolling Stones, Fleetwood Mac en Yes en muzikanten als Bob Dylan, David Bowie en Mink DeVille. Het zijn stuk voor stuk niet de bekendste songs van de genoemde bands en muzikanten en het zijn ook stuk voor stuk songs die op trefzekere en smaakvolle wijze worden omgetoverd tot Luna songs.
Het maakt van A Sentimental Education een erg lekkere gitaarplaat vol herinneringen uit het verleden, maar ook voldoende zeggingskracht om in 2017 aan te spreken. Het maakt me zeker nieuwsgierig naar de nieuwe songs van Luna, want een serie covers blijft uiteindelijk maar een serie covers.
Nieuwe songs van Luna zijn te vinden op de bijgeleverde EP A Place Of Greater Safety, maar hierop moeten we het doen zonder vocalen. De nieuwe songs van Luna zijn door het hypnotiserende gitaarspel en de fraaie dromerige en atmosferische klanken echter zeker de moeite waard en geven vertrouwen in het vervolg dat hopelijk snel gaat komen.
Luna is er ruim dertien jaar tussenuit geweest, maar de band heeft met haar bijzondere geluid nog steeds bestaansrecht en heeft met de combinatie van smaakvolle covers en benevelende instrumentale tracks echt een prima plaat afgeleverd. Erwin Zijleman