Het titelloze debuut van Alvvays stond vol met heerlijk gruizige popliedjes met een honingzoet suikerlaagje.
Alvvays viste met haar debuut in een overvolle vijver, maar de Canadese band betoverde met popliedjes die net iets aanstekelijker, verleidelijker en onweerstaanbaarder waren dan die van de concurrentie.
Ondanks de zoete verleiding van het debuut van Alvvays ging ik er niet van uit dat de band er in deze week vol grote releases uit zou springen met haar tweede plaat. Alvvays doet dat echter wel, want de tweede plaat van de band is een fantastische plaat, die vergeleken met het debuut een flinke stap zet.
De basis van de receptuur van de songs van Alvvays is gelijk gebleven. Ook op Antisocialites maakt de band licht gruizige popliedjes met aangenaam suikerlaagje. Vergeleken met het debuut van de band citeert Alvvays wel wat minder nadrukkelijk uit de shoegaze en de dreampop en heeft het wat meer invloeden uit de new wave (hier en daar heeft het wat van Blondie) en de indiepop toegelaten in haar muziek.
De wat minder prominente rol voor de gruizige gitaren voegt wat meer ruimte toe aan de muziek van Alvvays en die ruimte wordt volledig opgevuld met de vocalen van zangeres Molly Rankin.
Zeker in de wat meer pop georiënteerde songs op de plaat, en daar telt Antisocialites er flink wat van, overtuigt Molly Rankin met uitstekende en voor mij volstrekt onweerstaanbare zang, die de kwaliteit van het debuut vele malen overtreft.
Alleen al door de zang weet de tweede plaat van Alvvays zich makkelijk te onderscheiden van die van de talloze concurrenten in het genre, maar ook in muzikaal opzicht is de tweede plaat van Alvvays de concurrentie een aantal stappen voor.
Alvvays heeft de shoegaze en dreampop nog zeker niet afgezworen, maar maakt ook het soort popliedjes waar The Sundays ooit het patent op hadden en kan bovendien uit de voeten binnen het territorium van bands als Belle & Sebastian en Camera Obscura. De vergelijking met dit soort bands legt de lat hoog voor Antisocialites, maar de plaat kan het aan.
Alvvays heeft een plaat gemaakt die in vocaal opzicht indruk maakt, maar ook de instrumentatie op en de productie van de plaat zijn van hoog niveau. Antisocialites staat vol met klanken waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden, terwijl producer John Congleton er niet alleen voor heeft gezorgd dat het uit vele lagen bestaande geluid van de band fris en luchtig klinkt, maar heeft bovendien de stem van Molly Rankin een flinke boost gegeven.
Tenslotte zijn er de songs op de plaat en ook deze zijn vrijwel zonder uitzondering ijzersterk. Antisocialites komt inmiddels voor de zoveelste keer voorbij en de verleiding van de plaat wordt eigenlijk alleen maar groter. Het aanbod aan nieuwe muziek is deze weken extreem groot, maar dit is wat mij betreft een van de pareltjes binnen dit enorme aanbod. Echt een heerlijke plaat. Erwin Zijleman