Het zal vast te maken hebben gehad met het feit dat de plaat nu pas een Nederlandse release krijgt.
Omdat het debuut van de Britse band alleen maar mooier is geworden nogmaals aandacht voor deze plaat.
A Blaze Of Feather is een Britse band rond zanger-gitarist Mickey Smith. Deze Mickey Smith klust wat bij in de band van Ben Howard, die in 2011 doorbrak naar een groot publiek.
Op het titelloze debuut van A Blaze Of Feather doet Ben Howard wat terug voor de gitarist van zijn band en vervult hij de rol die in zijn band wordt ingevuld door Mickey Smith. Bovendien is de plaat uitgebracht op het label van Ben Howard.
Nu was de bijdrage van Ben Howard voor mij nog niet direct een reden om te gaan luisteren naar het debuut van A Blaze Of Feather, want zo’n groot fan ben ik niet van de Britse singer-songwriter (al vond ik zijn tweede plaat, het inmiddels al weer drie jaar oude I Forget Where We Were, verrassend sterk).
Toen de plaat uiteindelijk toch uit de speakers kwam, was ik echter heel snel om. De muziek van A Blaze Of Feather is op het eerste gehoor niet zo heel ver verwijderd van die van Ben Howard en doet wanneer de Brit zorg draagt voor de achtergrondvocalen zelfs aan zijn succesvolle platen denken, maar ik sla A Blaze Of Feather toch wat hoger aan.
Dat is deels de verdienste van Ben Howard die zorgt voor sfeervolle achtergrondvocalen en vooral voor hele mooie gitaarlijnen, maar dit keer staat toch vooral Mickey Smith in de spotlights. Hij maakt in deze spotlights indruk met stemmige vocalen, al even mooie gitaarlijnen en vooral met songs die bijzonder aangenaam voortkabbelen, maar die ook genadeloos de fantasie prikkelen.
A Blaze Of Feather verrast op haar debuut met buitengewoon sfeervolle en vaak wat dromerige klanken, maar kan ook uit de voeten in folky luisterliedjes of in songs die net wat steviger uitpakken. Het levert muziek op die soms aan de sprookjesachtige klanken van Sigur Rós doet denken, maar de muziek van A Blaze Of Feather heeft ook raakvlakken met de benevelende klanken van een band als The War On Drugs.
Het zijn twee uitersten, maar hier zit nog van alles tussen. In een aantal ingetogen songs roepen de gitaarklanken associaties op met de tot de essentie teruggebrachte muziek van J.J. Cale, maar A Blaze Of Feather kan ook flink uitpakken met een vol geluid waarin alles van Roxy Music, Pink Floyd en Radiohead samen komt.
Dat zijn een heleboel namen, maar hoe vaker ik de eerste plaat van A Blaze Of Feather hoor, hoe meer ik me verbaas over het bijzondere geluid dat de Britse band in elkaar heeft gesleuteld. Het is een vol en dromerig geluid dat makkelijk overtuigt, maar dat ook vol zit met wonderschone details, die vooral in de lange intro's en outro's alle ruimte krijgen.
Met name het gitaarwerk op de plaat is soms van een bijna onwerkelijke schoonheid, maar ook de andere muzikanten op de plaat dragen nadrukkelijk bij aan een geluid dat razend knap in elkaar steekt.
Zeker wanneer de schoonheid van alle details tot je door begint te dringen, begint het debuut van A Blaze Of Feather met duizelingwekkende snelheid te groeien. De 13 songs die alles bij elkaar net iets meer dan een uur duren, worden mooier en mooier en de muziek van A Blaze Of Feather wordt steeds indringender en bezwerender.
Halverwege het groeiproces is A Blaze Of Feather het niveau van de platen van Ben Howard al lang voorbij en de plaat blijft maar groeien. A Blaze Of Feather combineert op haar debuut bekende ingrediënten, maar schroeft de kwaliteit van al deze ingrediënten wat op en brouwt er vervolgens iets heel bijzonders van. Laten we hopen dat A Blaze Of Feather geen gelegenheidsband is, want deze titelloze eerste plaat smaakt naar veel en veel meer. Erwin Zijleman