Nu haalt Hiss Golden Messenger zijn inspiratie voor een belangrijk deel uit de jaren 70 en in het bijzonder uit het oeuvre van de destijds nog veel productievere Bob Dylan. Uit dezelfde perioden komen ook invloeden van The Band, Van Morrison en J.J. Cale voorbij en van iets latere datum duiken ook zeker invloeden van Dire Straits op (en dan gelukkig uit de periode waarin de bandnaam nog geen synoniem voor saai en slaapverwekkend was).
Het maakt ook van Hallelujah Anyhow weer een volstrekt tijdloze plaat, die net zo makkelijk een aantal decennia geleden gemaakt had kunnen worden. Dat wordt nog eens versterkt door het feit dat de plaat in een vloek en een zucht op de band stond en geen slachtoffer is geworden van een overijverige producer.
Hallelujah Anyhow klinkt niet alleen tijdloos, maar ook opvallend hecht. M.C. Taylor en zijn medemuzikanten hebben in de studio met hoorbaar plezier muziek gemaakt met een duidelijke hang naar net verleden. Het zorgt ervoor dat Hiss Golden Messenger nog wat nadrukkelijker citeert uit het werk van de groten uit het verleden, maar als je deze invloeden kunt verwerken in songs die onmiddellijk blijven hangen en ook nog eens goed zijn voor een brede glimlach, heb ik daar vrede mee.
Hallelujah Anyhow sluit aan op zijn twee voorgangers, maar laat ook net wat andere accenten horen. Door het grotere belang van invloeden uit de rhythm & blues hoor ik dit keer meer van Van Morrison in de muziek van Hiss Golden Messenger, maar Hallelujah Anyhow klinkt ook als een uptempo J.J. Cale, als een groovy Bob Dylan, als de laid-back Rolling Stones of als Dire Straits zonder haarbandje en zonder wereldhits.
Zeker als de zon zo nadrukkelijk schijnt als op de dag dat ik deze recensie intyp, is Hallelujah Anyhow van Hiss Golden Messenger een plaat die heerlijk aangenaam voortkabbelt met echo’s uit het verre verleden, maar die op hetzelfde moment geen moment gedateerd klinkt. Vernieuwend is het allemaal zeker niet, maar zolang Hiss Golden Messenger opereert in genres en met invloeden die nog niets van hun glans hebben verloren, heeft hij mijn zegen.
Waar ik bij eerste beluistering misschien nog even dacht dat ik het trucje van M.C. Taylor nu zo langzamerhand wel ken, is Hallelujah Anyhow de afgelopen dagen (mede door de Indian summer) toch weer naar grote hoogte gestegen en vind ik de plaat weer leuker dan zijn twee ook al door mij bewierookte voorgangers. Dat dankt Hallelujah Anyhow vooral aan de heerlijk ontspannen manier waarop muziek wordt gemaakt.
Luister naar de nieuwe plaat van Hiss Golden Messenger en alle gevoel voor tijd en de hiermee gepaard gaande stress verdwijnt. Hallelujah Anyhow is een zorgeloos klinkende plaat vol memorabele popsongs. Dat lijkt misschien makkelijk, maar wat mij betreft heeft Hiss Golden Messenger weer een prestatie van formaat geleverd. Erwin Zijleman