Simon Raymonde is misschien nog wel bekender als de man achter het mooie Britse Bella Union label, dat ongetwijfeld heeft bijgedragen aan het vullen van de imposante gastenlijst op Ojalá, het debuut van Lost Horizons.
Simon Raymonde en Richie Thomas zorgen, samen met een beperkt aantal gastmuzikanten voor het mooie en bijzondere geluid op Ojalá, waarna het aan het ruime dozijn gastvocalisten is om de songs van Lost Horizons verder in te kleuren.
Onder deze gastvocalisten zag ik op het eerste gezicht niet veel bekende namen (buiten die van folkie Marissa Nadler en indie icoon Sharon van Etten, die overigens slechts wat background zang toevoegt in een van de tracks), maar met de zangers en zangeressen van bands als Midlake, Horse Thief, The Innocence Mission en Lanterns On The Lake heeft het Britse tweetal zeker niet de minsten naar de studio weten te lokken.
Al deze zangers en zangeressen moeten aan de slag in een sfeervol en wat donker aandoend geluid. Het is een geluid met een hoofdrol voor de piano en een belangrijke bijrol voor de ritmesectie die strooit met diepe bassen en hier en daar bijzondere ritmes. Het is een geluid dat uitstekend past bij de vrouwenstemmen die net domineren op Ojalá, maar ook de mannelijke vocalisten op de plaat geven hun visitekaartje af.
Met een ruim elftal aan vocalisten maak je in de meeste gevallen geen consistente plaat, maar Ojalá is dat voor een deel toch wel. De stemmige klanken op de plaat, die hier en daar van nog wat extra melancholie worden voorzien door strijkers, vormen de rode draad op het debuut van Lost Horizons, waarna de gastvocalisten hun eigen stempel mogen toevoegen.
Dat doen de gastzangers- en zangeressen op Ojalá allemaal op geheel eigen wijze. De mij onbekende Beth Cannon treedt in de voetsporen van Kate Bush, Karen Perris (The Innocense Mission), Hazel Wilde (Lanterns On The Lake) en Marissa Nadler kiezen voor mooie ingetogen folk, terwijl de jonge Gemma Dunleavy en Soffie Viemose het geluid van Lost Horizons voorzien van een voorzichtige pop twist. Ook de zangeres geven het debuut van Lost Horizons allemaal hun eigen signatuur. Ghostpoet kiest voor indringende klanken en spoken word dat doet denken aan Nick Cave, Midlake’s Tim Smith kiest voor stemmige folk, Hilang Child laat de hoogtijdagen van Colin Blunstone herleven, terwijl Phil McDonnell (Night Engine) zijn bijdrage voorziet van een vleugje David Bowie.
Door het eigen stempel van de vocalisten klinken alle songs op Ojalá anders, maar toch vormen de songs op de plaat een geheel. Het is een geheel waarin de muziek zorgt voor de consistentie en de zang steeds weer zorgt voor een net wat andere invulling.
Omdat het debuut van Lost Horizons zowel in muzikaal als in vocaal opzicht indruk maakt met sfeervolle klanken en zang vol gevoel en de songs op de plaat ook na een paar keer horen nog naar meer smaken, kan ik alleen maar concluderen dat het project van Simon Raymonde en Richie Thomas een zeer geslaagd project is.
Ojalá biedt de perfecte soundtrack voor donkere herfstavonden en ijskoude winterochtenden, maar het is ook een plaat die intrigeert en bewondering afdwingt, waarna de pure schoonheid het uiteindelijk makkelijk wint van het wat bij elkaar geraapte karakter dat hoort bij projecten als Lost Horizons. Erwin Zijleman