No Burden was een prima debuut vol belofte en die belofte komt er nu op indrukwekkende wijze uit op de tweede plaat van Lucy Dacus.
Ook op Historian verrast Lucy Dacus met geweldige gitaarriffs en hier en daar zelfs een hoge gitaarmuur, maar de Amerikaanse singer-songwriter weet het gitaargeweld dit keer prima te doseren, waardoor ook meer ingetogen passages ruimte krijgen op haar tweede plaat.
Het voorziet Historian van meer dynamiek dan zijn voorganger, waardoor de nog altijd bijzonder melodieuze songs van Lucy Dacus nog beter uit de verf komen. Lucy Dacus zocht op haar debuut nog naar een eigen geluid, maar heeft dat op haar tweede plaat gevonden. De songs op Historian klinken zelfverzekerd dankzij het bij vlagen lekker stevige gitaarwerk, maar ook de stem van Lucy Dacus heeft aan kracht gewonnen.
Het is een stem met een eigen geluid en het is een stem vol gevoel en dynamiek, waardoor de songs van Lucy Dacus zich makkelijk opdringen. De singer-songwriter uit Richmond, Virginia, sluit met haar tweede plaat aan bij een heel contingent eigenzinnige jonge vrouwelijke singer-songwriters, waaronder de zo geprezen Julien Baker, maar valt ook direct op door het verwerken van uiteenlopende invloeden.
Het is niet eens zo makkelijk om hier de vinger op te leggen, want de muziek van Lucy Dacus laat zich lastig vergelijken met de muziek van anderen en verwerkt invloeden uit het verleden bovendien op subtiele wijze. Het is knap hoe ze een rauw en ingetogen popliedje in een paar noten kan laten ontsporen in bijna pompeuze 70s rock, om vervolgens net zo snel weer terug te keren naar de basis. Hetzelfde doet ze ook met invloeden uit de 70s new wave of met invloeden uit de zoete pop van Fleetwood Mac (opeens hoor je dat de stem van Lucy Dacus soms ook behoorlijk lijkt op die van Stevie Nicks), wat goed illustreert welke kanten het zoal op kan gaan.
Het maakt van beluistering van Historian een fascinerende luisterervaring, waarbij de liefde voor de bijzondere songs van Lucy Dacus snel groeit. Af en toe heeft het wat van Angel Olsen, soms hoor ik wat van Sharon Van Etten, soms wat van Waxahatchee, maar over het algemeen genomen bewandelt Lucy Dacus toch vooral haar eigen weg. Het is een weg vol kuilen, want de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter kan net zo makkelijk stemmig en melodieus als rauw en stekelig zijn.
Historian werkt gemaakt met hetzelfde team dat ook verantwoordelijk was voor het debuut van Lucy Dacus, maar ik hoor een wereld van verschil. Alles dat op No Burden nog voorzichtig in de knop zat, is op Historian tot volle bloei gekomen. De songs van Lucy Dacus verleiden de liefhebber van eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriters onmiddellijk, maar groeien hierna nog bijna eindeloos door. Ook in haar teksten laat de Amerikaanse singer-songwriter veel meer diepgang en melancholie horen.
Ik heb de plaat zelfs inmiddels al een aantal weken in mijn bezit en ben zeer gehecht of zelfs verslaafd geraakt aan de bijzondere songs van Lucy Dacus, die de kamer kan vullen met prachtig en soms luid gitaarwerk, maar ook uiterst ingetogen het oor kan strelen met fluisterzachte zang. Voor mij de mooiste plaat van het moment en dat zegt wat. Erwin Zijleman