Het debuut van de band, het in 1993 verschenen Star, was echter een ijzersterke plaat en het is een plaat die ik persoonlijk schaar onder de kroonjuwelen van de jaren 90.
Opvolger King uit 1995 was helaas wat minder en omdat Belly de hooggespannen commerciële verwachtingen niet waar wist te maken viel niet veel later het doek voor de band. Tanya Donelly begon vervolgens aan een solocarrière, die een aantal aardige maar zeker niet onmisbare platen heeft opgeleverd.
De afgelopen twee jaar waren er met enige regelmaat geruchten over een reünie van Belly en een nieuwe plaat van de vergeten band en deze plaat is nu dan eindelijk verschenen, maar liefst 23 jaar na het laatste wapenfeit van de band.
Er zijn zat voorbeelden van bands die na zo’n lange periode van afwezigheid klinken alsof de tijd heeft stilgestaan (My Bloody Valentine is een goed voorbeeld), maar dit gaat niet op voor Belly. Waar de band op haar eerste twee platen nog als rockband getypeerd kon worden, hoor ik op DOVE vooral invloeden uit de pop.
De plaat opent nog met de aan Belly 1.0 herinnerende gitaarriffs en de honingzoete vocalen van Tanya Donelly, maar het herboren Belly kiest al snel voor een minder rock georiënteerd geluid.
Het bevalt me eerlijk gezegd wel. Belly had ook in het verleden al patent op melodieuze popliedjes waarin de gruizige gitaren overbodig waren en deze melodieuze popliedjes komen in het net wat meer pop georiënteerde en warme geluid van de 2018 versie van Belly veel beter tot zijn recht. Tanya Donelly klonk in de jaren 90 nog erg meisjesachtig, maar heeft tegenwoordig een net wat donkerdere en soulvolle stem, die de nieuwe songs van Belly nog wat verder omhoog tilt.
Als fan van het eerste uur ben ik blij met de enkele echo uit het verleden, maar nog veel blijer met de nieuwe koers die Belly op haar comeback plaat in slaat. Het doet wel wat denken aan ‘Til Tuesday, de band van een jonge Aimee Mann en de platen van deze band heb ik nog altijd hoog zitten, maar Belly fietst op DOVE ook op subtiele wijze psychedelica en een Westcoast feel haar geluid in en doet ook wel wat denken aan Mk II van 10,000 Maniacs.
Inmiddels komt DOVE van Belly al voor de zoveelste keer voorbij en de zoete en melodieuze popsongs verleiden steeds makkelijker en nadrukkelijker en zorgen ervoor dat de lentezon nog net wat feller schijnt.
Comebacks na een aantal decennia zijn meestal niet zo waardevol en voegen vaak niets toe aan het oude werk, maar het herboren Belly vindt haar geluid op DOVE opnieuw uit en sleept het met veel overtuiging het heden in. Bijzonder lekkere plaat van deze 90s iconen en voor mij de potentiële soundtrack van de lente van 2018. Erwin Zijleman