Daar verschijnen er de afgelopen jaren wel heel erg veel van en over het algemeen voegen deze platen niet zoveel of eigenlijk helemaal niets toe aan de klassiekers die in de jaren 60 en 70 zijn verschenen.
Ook Leon Bridges deed op zijn debuut Coming Home niet zo gek veel nieuws, maar toch vond ik de plaat van de Amerikaanse soulzanger een stuk beter dan de meeste andere platen die in 2015 in dit genre verschenen, waarbij een release midden in de zomer absoluut hielp.
Ook Good Thing, de tweede plaat van Leon Bridges, verschijnt in een week met zomerse temperaturen, waardoor de soulvolle klanken van de Amerikaan het direct goed doen. Leon Bridges kreeg uiteindelijk zelfs een Grammy nominatie voor zijn debuut, waardoor hij met wat ruimere middelen aan zijn tweede plaat kon beginnen. Het levert een fraai klinkende plaat op, die over het algemeen genomen toch flink anders klinkt dan het debuut van de muzikant uit Atlanta.
Waar Leon Bridges zich op zijn debuut vooral liet inspireren door het verleden, heeft Good Thing het vizier gericht op het heden. Ook de tweede plaat van de Amerikaan bevat volop invloeden uit de soulmuziek zoals die enkele decennia geleden werd gemaakt en verwijzingen naar de muziek van oude helden als Sam Cooke, Al Green, maar de invloeden en verwijzingen zijn minder prominent aanwezig dan op het debuut van Leon Bridges.
De uptempo soul, die werd gevoed door flink wat blazers, is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor ingetogen en wat broeierige soul met invloeden uit de hedendaagse pop en R&B. Dat zijn vaak invloeden die de platen van hedendaagse soulzangers en zangeressen een stuk minder interessant maken, maar Leon Bridges blijft wat mij betreft aan de goede kant van de streep met zwoele en smaakvol ingekleurde songs.
Interessanter zijn de songs waarin de Amerikaan wat meer invloeden uit de jazz toevoegt aan zijn muziek, maar ook de wat minder aansprekende R&B songs op de plaat blijven overeind door de uitstekende stem van Leon Bridges, die op Good Thing een duidelijker eigen geluid laat horen dan op zijn debuut.
In combinatie met de overdadige zonnestralen van het moment klinkt het allemaal bijzonder lekker of onweerstaanbaar en vooralsnog ga ik er van uit dat de tweede plaat van Leon Bridges zijn kracht gaat behouden, al is het maar omdat ik de songs op de plaat na mijn aanvankelijke lichte teleurstelling steeds lekker vind, zeker als de Amerikaan stiekem ook nog even opschuift richting Prince. Erwin Zijleman