Vrijwel iedereen denkt bij de naam Lloyd Cole direct aan Rattlesnakes, het debuut van Lloyd Cole & The Commotions uit 1984. Iedereen die denkt dat de Britse muzikant hierna niets bijzonders meer heeft gemaakt heeft het echter flink mis. Lloyd Cole maakt sinds 1990 soloalbums. Het zijn albums die in de meeste gevallen niet veel aandacht hebben gekregen, maar er zitten pareltjes tussen. Ook zijn nieuwe album Guesswork is er weer een. Het is een album dat laat horen dat de Brit nog altijd geniale popliedjes schrijft, maar het is ook een album dat durft te experimenteren en dat bovendien laat horen dat de liefde van Lloyd Cole voor de elektronica is gegroeid. Bijzonder knappe plaat.
Rattlesnakes was niet alleen een droomdebuut, maar ook een molensteen om de nek van Lloyd Cole. Het tweede en het derde album van Lloyd Cole & The Commotions (Easy Pieces uit 1985 en Mainstream uit 1987) konden de hooggespannen verwachtingen niet waarmaken, waarna het doek viel voor de band en Lloyd Cole gedesillusioneerd naar de Verenigde Staten vertrok. Lloyd Cole maakt sindsdien soloalbums en doet dit met vallen en opstaan. Het heeft inmiddels een stapeltje albums opgeleverd en het zijn albums die helaas maar weinig aandacht hebben gekregen. Het werd twee jaar geleden prachtig verzameld in de box-set In New York, waarna ik het complete solo oeuvre van de Britse muzikant heb herontdekt.
Lloyd Cole maakte in 2015 een behoorlijk experimentele elektronische plaat en deed dit al eerder (onder andere met elektronica pionier Roedelius), maar op de meeste van zijn eerder gemaakte soloalbums liet de Brit muziek horen die voortborduurde op de muziek van zijn inmiddels tot eendagsvlieg gebombardeerde band, maar die ook volgende stappen zette. Het leverde een flink aantal memorabele songs op en deze zijn ook weer te vinden op het deze week verschenen Guesswork.
Guesswork volgt op een stilte van vier jaar en opent direct prachtig met een ingetogen ballad waarin Lloyd Cole zijn kunsten als crooner etaleert. De Brit trekt maar liefst zeven minuten uit voor deze openingstrack, die is voorzien van een bijzonder fraaie instrumentatie en mooie zang. Het is een track die een gevoel van melancholie oproept, maar het is ook een track die op een bijzondere manier de spanning opbouwt en steeds weer andere paden inslaat.
Lloyd Cole had van mij een heel album met tracks als The Over Under mogen maken, maar de Brit slaat op Guesswork ook andere wegen in. In de tweede track, die overigens ook zes minuten duurt, doet de elektronica zijn intrede in de muziek van Lloyd Cole. Night Sweats is net als de openingstrack een track die op een bijzondere manier is opgebouwd en die naast bijzonder gitaarwerk en bezwerende synths een uitstekend zingende Lloyd Cole laat horen.
Ook track drie, Violins, duurt weer bijna zeven minuten en kent een nog dominantere rol voor de synths. Lloyd Cole maakt in deze track de synthpop die hij in de jaren 80 verafschuwde, maar het is synthpop die dieper graaft dan in de jaren 80 gebruikelijk was. Het ijzersterke Guesswork vervolgt met het 5 minuten durende Remains, dat zich langzaam voortsleept en wordt gedomineerd door atmosferische en soms bijna klassiek aandoende klanken, die de stem van Lloyd Cole weer net wat anders laten klinken.
Track 5, The Afterlive, heeft weer een jaren 80 feel met fraaie pianoklanken, subtiele synths en een wederom sterk zingende Lloyd Cole. In Moments And Whatnot experimenteert de Brit vervolgens nog wat nadrukkelijker met elektronische muziek en een snufje Kraftwerk in een verder redelijk lichtvoetig popliedje, dat door de bijzondere instrumentatie en de wederom sterke zang een boost krijgt. When I Came Down From The Mountain ligt in hetzelfde straatje en is wederom een song die in de jaren 80 zou zijn geschaard onder de betere synthpop.
De met subtiele elektronica ingekleurde afsluiter The Loudness Wars ligt, mede dankzij de invallende gitaren, weer wat dichter tegen het werk van Lloyd Cole & The Commotions aan, waarmee de cirkel weer rond is.
Ik heb Guessworks inmiddels meerdere keren beluisterd en ben diep onder de indruk van het nieuwe album van de Britse muzikant. Het is een album met de grandeur van Rattlesnakes, maar het is ook een album dat steeds weer nieuwe dingen probeert en ondertussen imponeert met bijzonder knap gemaakte songs. Lloyd Cole duikt inmiddels met enige regelmaat op in lijstjes met 80s eendagsvliegen, maar laat horen dat hij ook 35 jaar na Rattlesnakes nog een album kan maken dat met de allerbesten mee kan. Erwin Zijleman