Ana Egge draait inmiddels al heel wat jaren mee, maar is helaas onbekend bij een breed publiek. Ook haar nieuwe album zou hier verandering in moeten kunnen brengen, want Is It The Kiss is een bijzonder fraai rootsalbum geworden. Ana Egge zingt op een bijzondere manier, die haar songs voorziet van emotie en intimiteit. De ruimte die ze open laat in haar songs wordt opgevuld door even subtiele als fraaie accenten in de instrumentatie, die ook dit keer van een bijzondere kracht en schoonheid is. De ingetogen songs van Ana Egge dringen zich misschien niet onmiddellijk op, maar als je eenmaal gegrepen bent door de bijzondere songs op het album laten ze niet meer los.
Ana Ege draait inmiddels ruim twintig jaar mee en is via Austin, Texas, in New York terecht gekomen. Vanuit New York verraste ze me vorig jaar zeer met het fraaie White Tiger, dat meer dan eens buiten de lijntjes van de traditionele Amerikaanse rootsmuziek kleurde. Op haar nieuwe album, Is It The Kiss, kiest Ana Egge weer wat nadrukkelijker voor de Amerikaanse rootsmuziek en dat is een genre dat uitstekend bij haar past.
Het album opent sterk met het prachtige Cocaine Cowboys, dat zich laat beluisteren als een klassieke countrysong. De song opent met akoestische klanken en de fluisterzachte maar wonderschone stem van de Amerikaanse singer-songwriter, maar wordt na enige tijd prachtig ingekleurd door onder andere het gitaarspel van Buck Meek, die ook al mocht schitteren op het vorige album van Ana Egge.
White Tiger maakte vorig jaar indruk met een even fraaie als spannende instrumentatie en ook op Is It The Kiss wordt de stem van Ana Egge uiterst trefzeker begeleid. De instrumentatie op het album is over het algemeen genomen sober, maar de subtiel toegevoegde lagen van gitaren, pedal steel, piano, blazers en strijkers voorzien de songs van een bijzondere en vaak wat donkere sfeer.
De keuze voor een behoorlijk ingetogen instrumentatie is een verstandige, want de zang van Ana Egge is ook op Is It The Kiss weer fluisterzacht. Het voorziet haar songs van een bijzondere intimiteit en kwetsbaarheid. Niet iedereen zal gecharmeerd zijn van de bijzondere zang van Ana Egge, maar mij raakt het absoluut, zeker ook wanneer ze in de wat krachtiger gezongen songs doet denken aan de door mij bewonderde Aimee Mann.
De New Yorkse singer-songwriter koos op haar vorige album nog voor een wat lichtvoetiger geluid met uitstapjes richting pop, maar kiest op haar nieuwe album vooral voor wat traditioneel aandoende klanken, al is een eigentijdse wending in de instrumentatie nooit ver weg. Wanneer ze samen met Iris DeMent het door Diana Jones geschreven Ballad Of The Poor Child vertolkt hoor je traditioneel aandoende folk en country, maar Is It The Kiss flirt ook veelvuldig met jazzy klanken, die Ana Egge de kant van een jonge Rickie Lee Jones op duwen of met zich langzaam voortslepende songs die iets hebben van Gillian Welch.
Ik was persoonlijk zeer gecharmeerd van het wat moderner klinkende White Tiger, maar ook het nieuwe album van Ana Egge bevalt me uitstekend. Door de zachte klanken dringt het nieuwe album van de Amerikaanse singer-songwriter zich waarschijnlijk niet bij iedereen direct op, maar steek wat tijd en energie in de intieme muziek van Ana Egge en het album groeit en groeit.
Wat mij betreft is er maar één ding aan te merken op Is It The Kiss en dat is dat de tien songs op het album er na een half uur alweer op zitten. Het is gelukkig wel een half uur van een bijzondere schoonheid met zang die door de ziel snijdt, gitaarlijnen waarvan je alleen maar zielsgelukkig kunt worden, songs die steeds indrukwekkender worden en een bijzondere intimiteit die er voor zorgt dat het lijkt of Ana Ege haar songs alleen voor jou vertolkt. Indrukwekkend album weer van dit helaas wat miskende talent. Erwin Zijleman