Ik weet nog goed dat ik twintig jaar geleden voor het eerst kennis maakte met Beth Hart. L.A. Song is zo’n song die je maar blijft ontroeren, hoe vaak je er ook naar luistert. De muziek van Beth Hart had sindsdien slechts zo nu en dan dat bijzondere effect, maar op haar nieuwe album raakt de zangeres uit Los Angeles keer op keer de juiste snaar. De uptempo tracks op het album zijn goed, maar het zijn de ballads die keer op keer zorgen voor kippenvel. Beth Hart kan prachtig kwetsbaar zingen en meedogenloos uithalen en ieder woord dat ze zingt komt uit haar hart. Het levert, na de prima platen met Joe Bonamassa, een uitstekend soloalbum op.
Na een stilte van vier jaar keerde Beth Hart in 2003 terug met het nog betere Leave The Light On, dat zelfs mijn jaarlijstje haalde in het betreffende jaar.
Beth Hart heeft de pech dat ze met ieder nieuw soloalbum moet opboksen tegen de fantastische albums van 20 jaar geleden en dat blijkt helaas keer op keer een kansloze missie, maar dat is mijn mening. Natuurlijk is en blijft Beth Hart een geweldige zangeres, maar de magie van de twee genoemde albums ontbrak wat mij betreft op de soloalbums die volgden.
Zes jaar geleden kreeg de carrière van Beth Hart een nieuwe impuls door de samenwerking met meestergitarist Joe Bonamassa. Het leverde twee geweldige studioalbums op, maar nu is het weer tijd voor een soloalbum van Beth Hart. War In My Mind is de opvolger van het in 2016 verschenen Fire On The Floor dat bij vlagen aardig was, maar een stuk minder dan het een jaar eerder verschenen Better Than Home.
Ik vind Beth Hart als zangeres het indrukwekkendst wanneer ze de ellende over je heen stort in ingetogen ballads waarin de zang uiteindelijk uit haar tenen komt. War In My Mind opent wat mij betreft dan ook teleurstellend met een uptempo niemendalletjes, waarin Beth Hart laat horen dat ze een geweldige zangeres is, maar mij niet raakt. Dat doet de zangeres uit Los Angeles wel in de ballads die volgen.
De titeltrack van het album opent ingetogen met pianoklanken en relatief ingetogen zang van Beth Hart, maar uiteindelijk gaat Beth Hart een paar keer helemaal los met zang die uit haar tenen komt. Het was voor mij goed voor het eerste kippenvel en daar bleef het gelukkig niet bij. War In My Mind bevat een flink aantal ingetogen ballads die opvallen door een mooie ingetogen instrumentatie en volop vocaal vuurwerk.
Beth Hart kan in haar ballads prachtig ingetogen en kwetsbaar zingen, maar kan ook geweldig uithalen, waarbij de passie en emotie uit de speakers knalt. De ballads op het nieuwe album volgen voor een belangrijk deel hetzelfde stramien. Pianospel vormt de basis van deze ballads, waarna topproducer Rob Cavallo de songs verder heeft ingekleurd met gloedvolle klanken. Zeker wanneer de stem van Beth Hart gezelschap krijgt van een flink koor schuurt War In My Mind tegen het bombastische aan, maar wat mij betreft blijft het aan de goede kant van de streep.
Er zijn niet veel zangeressen die je zo bij de strot kunnen grijpen als Beth Hart en de Amerikaanse zangeres doet het op War In My Mind keer op keer. Ze overtuigt meedogenloos met de wonderschone ballads op het album, maar ook de wat jazzy songs zijn uitstekend. Wat overblijft zijn een aantal wat meer doorsnee songs met vooral invloeden uit de blues en de soul. Het zijn songs die lekker klinken en die de vloer aanvegen met een heel contingent jonge soulzangeressen, maar ik geef toch de voorkeur aan de wonderschone ballads, die het enorme talent van Beth Hart keer op keer aan de oppervlakte brengen.
War In My Mind overtuigt ruim 50 minuten lang en imponeert minstens de helft van de tijd. Misschien niet zo goed als Screamin' For My Supper of Leave The Light On, maar het komt zeker in de buurt. Erwin Zijleman