Mica Paris maakt al een aantal decennia muziek, maar trok vorig jaar nadrukkelijk de aandacht met een BBC tv-serie waarin ze op zoek ging naar haar gospel roots. Het levert nu een sfeervol album op, waarop de Britse muzikante een aantal eigen songs, een aantal soul- en gospel klassiekers en een aantal bekende songs van anderen door de gospelmolen haalt. Het klinkt , mede door de inzet van een gospelkoor, allemaal bijzonder sfeervol, maar de meeste indruk maakt toch de rauwe en soulvolle strot van Mica Paris. Een heerlijke “guilty pleasure” voor de donkere dagen, maar Gospel van Mica Paris overstijgt dit predicaat ook met grote regelmaat.
Bij de naam Mica Paris moest ik heel diep graven in het geheugen. Graven tot diep in de jaren 80, waarin de Britse zangeres een bescheiden hitje had met My One Temptation. Zo’n typisch jaren 80 hitje dat verder weinig om het lijf had, maar wel lekker klonk.
Ik ging er van uit dat Mica Paris na de jaren 80 in de archiefdoos met eendagsvliegen was terecht gekomen, maar de Britse zangeres is altijd muziek blijven maken, zij het met lange tussenpozen. Aan het begin van de jaren 90 werd ze zelfs nog even op sleeptouw genomen door Prince, maar ook dat maakte Mica Paris niet wereldberoemd.
Deze week verscheen een nieuw album van Mica Paris, Gospel. Het is een album dat zich bij mij direct genadeloos opdrong als “guilty pleasure”, maar daarvoor is Mica Paris toch wat te goed. Gospel volgt op een zeer populaire serie van de BBC, waarin Mica Paris op zoek ging naar de gospelmuziek waarmee ze opgroeide.
Gospel bevat een aantal eigen songs, een aantal gospel- en soulklassiekers en een aantal covers, waaronder (Something Inside) So Strong van Labri Sifre, I Still Haven’t Found What I’m Looking For van U2, Human van Rag'N'Bone Man en I Want To Know What Love Is van Foreigner. Mica Paris laat zich begeleiden door een subtiel spelende band, waarvan de pianist de meeste aandacht trekt en door een uit de kluiten gewassen gospelkoor.
Op de zoveelste versie van songs als Oh Happy Day, Amazing Grace en A Change Is Gonna Come zat ik op voorhand niet te wachten en ook van de hierboven genoemde covers had ik op voorhand niet veel verwacht, maar Gospel slaat zich op een koude avond als een warme deken om je heen. De band speelt uitstekend, het gospelkoor is geweldig op dreef, maar het is vooral Mica Paris die de aandacht trekt.
De weinig opvallende eendagsvlieg uit de jaren 80 is getransformeerd in een geweldige soulzangeres. Zet bij beluistering van Gospel het volume niet te hoog, want Mica Paris heeft een stem die de ramen uit de kozijnen kan blazen. Het is een stem vol soul en doorleving die zich genadeloos opdringt en direct respect afdwingt.
Gospel doet zeker geen poging om de gospelmuziek terug te brengen tot de essentie. Mica Paris heeft een groots klinkend album gemaakt dat af en toe heel stevig uitpakt, maar echt over the top is het niet vaak. Daarvoor zingt Mica Paris te goed en legt ze teveel gevoel in haar zang. Ook de covers van songs die normaal gesproken niet in de hokjes gospel of soul thuis horen pakken geweldig uit.
In muzikaal opzicht blijft Mica Paris dicht bij de originelen, maar Bono of Mica Paris is toch een flink verschil. Ik heb volgens mij wel eens eerder een gospelversie van I Still Haven’t Found What I’m Looking For gehoord en hetzelfde geld voor I Want To Know What Love Is, maar de versies van Mica doen zeker niet onder voor deze versies, wederom vooral door haar soulvolle strot en het prima koor dat haar bijstaat.
De producer van de plaat heeft driftig gestreken met de polijstkwast, maar echt glad wordt het nergens. Daarvoor klinkt de stem van Mica Paris toch net wat te rauw en doorleefd. Gospel is in de wintermaanden voor vrijwel iedereen een geschikte “guilty pleasure”, maar iemand die zo kan zingen als Mica Paris verdient wat mij betreft toch meer dan dat. Geslaagd album wat mij betreft. Erwin Zijleman