Het valt niet mee om op te vallen binnen het enorme aanbod van het moment, maar het debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Ivy Ryann verdient wat mij betreft alle aandacht. Op A Nonaggressive Extreme Violation Of Boundaries rekent de muzikante uit Virginia af met een jeugd vol depressies in een zeer streng religieuze gemeenschap op het Amerikaanse platteland. Ivy Ryann beschikt over een zeer krachtige stem, die haar persoonlijke verhalen met hart en ziel vertolkt. Ze doet dit in songs die bestaan uit gelijke delen rock en roots en het zijn delen die keer op keer prachtig samensmelten. Het levert een uitstekend album op dat Ivy Ryann op de kaart zet als grote belofte voor de toekomst.
A Nonaggressive Extreme Violation Of Boundaries is het debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Ivy Ryann en het is een debuutalbum dat me direct bij eerste beluistering diep raakte. De muzikante uit Norfolk, Virginia, groeide op in een zeer streng religieuze gemeenschap op het platteland van Virginia en had in haar tienerjaren bovendien last van ernstige depressies. Muziek bood haar de kans om te ontsnappen aan de harde dagelijkste realiteit en muziek biedt haar nu ook een uitlaatklep om alle ervaringen uit het verleden te verwerken.
Die uitlaatklep gebruikt Ivy Ryann op zeer indrukwekkende wijze. De Amerikaanse muzikante is voorzien van een zeer krachtig stemgeluid, maar ze kan niet alleen stevig uithalen, maar ook prachtig gevoelig zingen. A Nonaggressive Extreme Violation Of Boundaries bevat een aantal zeer persoonlijke songs die zijn geïnspireerd door het verleden van Ivy Ryann, maar het is op een of andere manier geen heel melancholisch klinkend album, al komt er in de teksten de nodige ellende voorbij en zingt de muzikante uit Virginia absoluut met veel gevoel.
De zang maakt het debuutalbum van Ivy Ryann tot een zeer intens en indringend album en het was in eerste instantie de stem van de Amerikaanse muzikante die op mij de meeste indruk maakte. Het is stem die niet alleen krachtig en gevoelig is, maar die ook beschikt over een flink bereik, waardoor de songs op het debuutalbum van Ivy Ryann flink verschillend kunnen klinken.
Ivy Ryann beschikt op A Nonaggressive Extreme Violation Of Boundaries echter over veel meer sterke wapens. Het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante is afwisselend een rockalbum en een rootsalbum en kan makkelijk schakelen tussen roots en rock. Zeker wanneer Ivy Ryann kiest voor vocalen met flink wat hard-zacht dynamiek doet A Nonaggressive Extreme Violation Of Boundaries me wel wat denken aan de muziek van Julien Baker, met wie ik ook in tekstueel opzicht wel wat raakvlakken hoor, maar het is wel Julien Baker die deels heeft gekozen voor de Amerikaanse rootsmuziek in plaats van de indierock.
De combinatie van rootsmuziek en rockmuziek zorgt voor een geluid waarmee Ivy Ryann zich wat mij betreft makkelijk weet te onderscheiden van haar collega’s binnen de rootsmuziek of juist binnen de indierock. Net als bijvoorbeeld Julien Baker en Phoebe Bridgers slaagt Ivy Ryann er song na song in om de spanning prachtig op te bouwen, wat haar songs indringender maakt dan die van haar concurrenten, waarna een flinke dosis emotie de songs van de Amerikaanse muzikante nog wat verder optilt.
De zeer gevarieerde instrumentatie en de vele kleuren van de stem van Ivy Ryann krikken het niveau van het in Nashville opgenomen A Nonaggressive Extreme Violation Of Boundaries alleen maar verder op. De combinatie van rootsmuziek en rockmuziek zou er voor kunnen zorgen dat het prachtige debuut van Ivy Ryann tussen wal en schip valt, maar ik hoop persoonlijk dat A Nonaggressive Extreme Violation Of Boundaries juist een opvallend breed publiek gaat aanspreken.
Ivy Ryann heeft een debuutalbum afgeleverd dat wat mij betreft hoort bij de beste albums van vrouwelijke singer-songwriters van het moment en A Nonaggressive Extreme Violation Of Boundaries wordt me vooralsnog alleen maar dierbaarder. Wat een belofte deze Ivy Ryann. Erwin Zijleman