De Spaanse muzikante Rosalía stond voor de bijna onmogelijke opgave om het wereldwijd bejubelde El Mal Querer op zijn minst te benaderen. Haar deze week verschenen nieuwe album overtreft de voorganger op meerdere fronten. Invloeden uit de traditionele Spaanse muziek hebben wat aan terrein verloren, maar zijn vervangen door zeer uiteenlopende andere invloeden. Het levert een woeste roller coaster ride op die je steeds weer van je sokken blaast en keer op keer nieuwe wegen in slaat. Ook MOTOMAMI bevat flink wat invloeden uit pop en R&B, maar Rosalía bewandelt geen moment de platgetreden paden en betovert en verwondert een album lang.
El Mal Querer van de Spaanse muzikante Rosalía dook aan het eind van 2018 op in nogal wat jaarlijstjes en voerde het altijd opvallend inclusieve jaarlijstje van de Volkskrant zelfs aan. Met El Mal Querer bewoog Rosalía zich flink buiten mijn muzikale comfort zone, maar eenmaal bekomen van de eerste schrik vond ik het een prachtplaat.
Op El Mal Querer vermengde de Spaanse muzikante op volkomen unieke wijze invloeden uit de traditionele Spaanse Flamenco en gipsy muziek met moderne en hitgevoelige pop en R&B. In muzikaal opzicht spatte het avontuur elf songs lang uit de speakers, maar Rosalía bleek ook nog eens een geweldige zangeres.
Als ik mijn jaarlijstje over 2018 een paar weken later had mogen maken had het tweede album van Rosalía er zeker in gestaan en ook ruim drie jaar na de release is het nog altijd in alle opzichten een buitengewoon fascinerend album. Deze week is een nieuw album van de jonge zangeres uit Barcelona verschenen en ook ik begon met hooggespannen verwachtingen aan MOTOMAMI (ik schrijf het één keer met de voorgeschreven hoofdletters).
Net als El Mal Querer is Motomami een album waarmee Rosalía het je geen moment makkelijk maakt. De Spaanse muzikante experimenteert er weer driftig op los en hoewel haar muziek ook dit keer bol staat van de invloeden uit de pop en de R&B, is het album niet of nauwelijks te vergelijken met de albums van de pop en R&B prinsessen uit de Verenigde Staten.
Rosalía kreeg na de release van El Mal Querer in eigen land hier en daar flink wat kritiek vanwege de bijzondere wijze waarop ze invloeden uit traditionele Spaanse muziek verwerkte in haar songs, wat een enkeling zag als heiligschennis. Of ze zich wat van deze kritiek heeft aangetrokken weet ik niet, maar feit is wel dat Motomami veel minder invloeden uit de Spaanse Flamenco en gipsy muziek laat horen dan zijn voorganger.
Deze invloeden hebben vooral plaatsgemaakt voor invloeden uit de Latin, maar Rosalía schuift ook net wat dichter tegen de pop en R&B aan. Voor Motomami werden kosten noch moeite gespaard en dat hoor je. Voor het derde album van Rosalía werd een flink blik producers open getrokken, die Rosalía van Europa naar Noord- en Zuid-Amerika hebben gesleept.
Rosalía was gelukkig niet van plan om zich aan te passen aan het keurslijf van deze producers, want Motomami klinkt minstens even eigenzinnig als zijn voorganger. Nog meer dan El Mal Querer schiet het nieuwe album van Rosalía steeds weer andere kanten op en het zijn kanten die je meestal niet verwacht.
Het ene moment sleept de Spaanse muzikante je een dansvloer vol exotische ritmes op, het volgende moment tovert ze je een jazzy ballad voor, maar ook die ontspoort uiteindelijk weer. Het doet me af en toe wel wat denken aan de muziek van M.I.A., al kunnen de meedogenloze klanken bij Rosalía ook weer opeens plaats maken voor hitgevoelige passages.
Motomami sleept je 16 songs en ruim veertig minuten heen en weer tussen uitersten. Er gebeurt zoveel dat het je meer dan eens duizelt, maar wat gebeurt er veel moois op het album en wat maakt Rosalía indruk als eigenzinnig talent en als exponent van de mondiale popmuziek waarin invloeden uit alle windstreken worden verwerkt. Ook Motomami bevindt zich mijlenver buiten mijn muzikale comfort zone, maar wat is dit een indrukwekkend album. Erwin Zijleman
